Recente berekeningen van de vooraanstaande atmosferische wetenschappers Richard Lindzen, William Happer en William van Wijngaarden suggereren dat als de hele wereld de netto kooldioxide-uitstoot in 2050 zou elimineren, dit een opwarming van een bijna onmeetbare 0,07°C zou kunnen voorkomen. Zelfs als we uitgaan van de klimaatgemodelleerde feedback en temperatuuradviezen van het gepolitiseerde Intergouvernementele Panel voor Klimaatverandering, zou de stijging slechts 0,28°C bedragen. Jaar Nul zou bereikt zijn samen met de vernietiging van het economische en sociale leven van acht miljard mensen op planeet Aarde. “Het zou moeilijk zijn om een ​​beter voorbeeld te vinden van een beleid van alleen maar pijn en geen winst”, merken de wetenschappers op.

In Groot-Brittannië zullen de huidige algemene verkiezingen vrijwel zeker worden gewonnen door een partij die zich inzet voor een regelrechte oorlog tegen koolwaterstoffen. De Labour-partij zal proberen het elektriciteitsnet tegen het einde van dit decennium ‘koolstofvrij’ te maken zonder enige realistische onmiddellijke back-up voor onbetrouwbare wind- en zonne-energie, met uitzondering van olie en gas. Groot-Brittannië beschikt over enorme voorraden koolwaterstoffen, maar nieuwe exploratie moet worden verboden. Een rampzaliger energiebeleid is moeilijk denkbaar, maar de Conservatieve regeringspartij is weinig beter. Onder leiding van de ongelukkige May, een vrouw die te veel promotie heeft gemaakt sinds ze leiding gaf aan de onderwijscommissie van de Merton Council, tot en met Buffo Boris en Washed-Out Rishi, hebben de leiders ervan de ecologische Kool-Aid gedronken die hen werd gevoerd door mensen als Roger Hallam. , Extinction Rebellion en de Zweedse Doom Goblin. De mix in het nieuwe Parlement zal waarschijnlijk worden aangevuld met zo’n 200 nieuwe ‘Labour’-rekruten met een universitair diploma in buggerallologie en cv’s vol parasitaire niet-banen in de publieke sector.

Er is nauwelijks enige wetenschappelijke kennis tussen hen, ze geloven zelfs dat ze miljarden geld van anderen kunnen uitgeven om CO2 – prima plantenbemesting – op te vangen en in de grond te begraven. Als bevoorrechte, grotendeels middenklassegroep hebben ze totaal geen inzicht in hoe een moderne industriële samenleving werkt, zichzelf voedt en de rijkdom creëert die hun onnodige lonen betaalt. Iedereen zal strijden om de planeet te redden en een temperatuurstijging te stoppen die in geen enkel langetermijnperspectief nauwelijks een afrondingsfout is.

Ze zijn van plan de schetenkoeien te ruimen, wilde bloemen te zaaien waar ooit voedsel groeide, efficiënte gasboilers en verbrandingsauto’s weg te halen en te voorkomen dat oma haar kleinkinderen in de Verenigde Staten bezoekt. Op een breder front zal het verbieden van koolwaterstoffen vrijwel alles uit de moderne samenleving verwijderen, inclusief veel medicijnen, bouwmaterialen, meststoffen, kunststoffen en schoonmaakproducten. Het kan korter en gemakkelijker zijn om essentiële items op te sommen waarin koolwaterstoffen ontbreken, dan om er één te produceren waar ze wel aanwezig zijn. Van iedereen die het niet eens is met hun absurde opvattingen, wordt gezegd dat hij een bondgenootschap heeft met de belangen van fossiele brandstoffen, een riskante suggestie gezien het feit dat zij zelf afhankelijk zijn van koolwaterstofproducenten om hun benijdenswaardige levensstijl in stand te houden.

In tegenstelling tot politici over de hele wereld die tekeer gaan over vuur en zwavel, besteden de heren Lindzen, Happer en van Wijngaarden veel aandacht aan feitelijke klimaatobservaties en analyses van de gegevens. Omdat het onmogelijk is om te bepalen hoeveel van de zachte opwarming van de afgelopen twee eeuwen natuurlijk is of wordt veroorzaakt door hogere CO2-niveaus, gaan ze uit van een ‘klimaatgevoeligheid’ – temperatuurstijging wanneer CO2 in de atmosfeer verdubbelt – van 0,8°C. Dit is ongeveer vier keer minder dan de schattingen van het IPCC, waarvoor geen enkel bewijs bestaat. Het is begrijpelijk dat het IPCC geen grote kwestie maakt van dit gebrek aan cruciaal bewijs dat de kern vormt van de zogenaamde 97% antropogene ‘consensus’.

De schatting van 0,8°C is gebaseerd op het idee dat broeikasgassen zoals CO2 op bepaalde niveaus ‘verzadigen‘ en dat hun opwarmingseffect van een logaritmische klif af valt. Dit idee heeft het voordeel dat het klimaatgegevens verklaart die 600 miljoen jaar teruggaan, aangezien de CO2-niveaus in het verleden tot 10-15 keer hoger waren dan de extreem lage niveaus die vandaag de dag worden waargenomen. Er is weinig of geen causaal verband op lange termijn tussen temperatuur en CO2 in de loop van de tijd. Uit recente gegevens blijkt dat CO2 stijgt na natuurlijke temperatuurstijgingen, omdat het gas vrijkomt uit warmere oceanen.

Elk argument dat de aarde een ‘kokend’ probleem heeft, veroorzaakt door de kleine CO2-bijdrage die mensen leveren door het gebruik van koolwaterstoffen, wordt ‘beslecht’ door een verzonnen politieke crisis, maar wordt niet ondersteund door betrouwbare observatiegegevens. Het grootste deel van de angstzaaierij is weinig meer dan een cirkelvormige oefening waarbij gebruik wordt gemaakt van computermodellen waarin onwaarschijnlijke meningen worden ingevoerd en onwaarschijnlijke resulaten worden verkregen.

De drie wetenschappers gebruiken een eenvoudige formule met logaritmes met grondtal twee om de CO2-invloed op de atmosfeer te beoordelen op basis van tientallen jaren laboratoriumexperimenten en verzameling van atmosferische gegevens. Ze laten zien hoe triviaal het effect op de mondiale temperatuur zal zijn als de mensheid stopt met het gebruik van koolwaterstoffen. Na jarenlang naar Greta Thunberg te hebben geluisterd, begint de boodschap de politieke arena binnen te dringen. In de Verenigde Staten ligt het Net Zero-project in het water als Trump de presidentsverkiezingen wint. In Europa trekken de heersende politieke elites, zowel nationaal als supranationaal, zich terug op hun Net Zero-verplichtingen. De realiteit begint te dagen en alternatieve politieke groeperingen ontstaan ​​om de comfortabele waanzin van de Net Zero-deugdsignalering uit te dagen. In Nieuw-Zeeland wordt de nachtmerrie van de Ardern-jaren uitgewist door het terugdraaien van het Net Zero-beleid, vooruitlopend op mogelijke elektriciteitsstoringen.

Alleen in Groot-Brittannië lijkt het erop dat burgers bereid zijn een regering te kiezen die geobsedeerd is door zelf veroorzaakte armoede en de-industrialisatie. De enige grote politieke groepering die zich inzet voor het schrappen van Net Zero is de door Nigel Farage geleide Hervormingspartij en hoewel zij de heersende Conservatieven bij de volksstemming naar de tweede plaats zou kunnen verslaan, is het onwaarschijnlijk dat zij veel parlementszetels zal veiligstellen onder de Britse first-past-partij. -het post-verkiezingssysteem. Nog maar een paar jaar geleden buigden Labour-leider Sir Keir Starmer, die denkt dat sommige vrouwen penissen hebben, en zijn imbeciele vice-voorzitter Angela Rayner de knie voor een organisatie die de financiering voor de politie wilde bezuinigen en de grenzen wilde opengooien. Het nieuwe Britse parlement zal genoeg mensen hebben die nog steeds Net Zero en allerlei wake woo woo steunen, en de grote tragedie is dat zij nog steeds te vinden zullen zijn bij de meeste vertegenwoordigde politieke partijen.

Bronnen: The Daily Sceptic