Luister naar dit Artikel

De rechtszaken van Shahrar Ali zullen bij andere partijen nauwlettend in de gaten worden gehouden

Hoe zijn de Groenen zo gefocust geraakt op transrechten dat ze voor de rechter zijn beland? De vraag vormt de kern van een historische actie die is aangespannen door de voormalige vice-voorzitter van de partij, dr. Shahrar Ali, en die deze week wordt gehoord. In wat vermoedelijk de eerste civiele zaak in zijn soort is, beweert hij dat hij te maken heeft gehad met discriminatie, vijandigheid en slachtofferschap vanwege zijn geloof in biologische sekse.

Ali werd vorig jaar ontslagen als woordvoerder van de Groenen op het gebied van politie en binnenlandse veiligheid, nadat hij ervan werd beschuldigd de gedragscode van de partij te hebben overtreden. Hem werd verteld dat zijn “beslissing om een zeer controversieel standpunt in het debat over transrechten te verdedigen” onverenigbaar was met zijn rol. Zijn overtreding? Het argument dat sekse onveranderlijk is, een mening die wordt gedeeld door de meeste mensen die ooit hebben geleefd.

Hij gelooft zelfs (pauze voor een kreet van afgrijzen) dat een vrouw een volwassen menselijke vrouw is, en heeft in die zin een verklaring afgelegd toen hij zich drie jaar geleden kandidaat stelde voor leider. Dat dergelijke uitspraken als ‘zeer controversieel’ kunnen worden gekarakteriseerd, toont aan hoe radicaal de meningen binnen politieke partijen – buiten alleen de Groenen – in iets meer dan tien jaar zijn veranderd.

Politici zeggen nu belachelijke dingen met uitgestreken gezichten, zoals ontkennen dat alleen vrouwen een baarmoederhals hebben (Sir Keir Starmer) en beweren dat sommige vrouwen een penis hebben (Starmer en de leider van de Lib Dem, Sir Ed Davey). De Labour-leider is teruggekomen en heeft erkend dat een vrouw een volwassen vrouw is, maar de Lib Dems worden net zo sterk beïnvloed door transactivisten als altijd. De partij werd deze week wijdverspreid belachelijk gemaakt toen bleek dat haar jaarlijkse conferentie zal stemmen over een motie waarin wordt gesteld dat “menstruatie niet alleen een vrouwenkwestie is”.

Mensen kunnen geloven wat ze willen, maar de zaak van Ali benadrukt wat hij een “fanatieke onderdrukking van het legitieme debat” noemt. Er zijn altijd fracties en meningsverschillen geweest binnen politieke partijen, maar de vijandigheid waarmee leden met genderkritische opvattingen worden geconfronteerd is ongekend. Tijdens de Labour-leiderschapswedstrijd in 2020 ondertekenden de meeste kandidaten een ‘belofte’ waarin leden met ‘transfobe’ opvattingen werden bedreigd met uitzetting.

Beschuldigingen van ‘transfobie’ zijn nu genoeg om een politieke carrière te vernietigen. Mensen hoeven alleen maar een licht genderkritische post op sociale media te ‘liken’ om aan de eisen van een kruiperige verontschuldiging tegemoet te komen. De situatie is des te opmerkelijker na de publicatie van cijfers door het Office for National Statistics in januari, waaruit blijkt dat minder dan 100.000 mensen in de volkstelling van 2021 als transgender werden geïdentificeerd. Dat is 0,2% van de bevolking, maar toch staat de kwestie van transrechten in de voorste gelederen van de titanenstrijd in vrijwel elke politieke partij.

Ali stelt dat zijn overtuigingen wettelijk beschermd zijn na de succesvolle uitkomst van de zaak Maya Forstater in 2021, waarin haar het recht werd gevestigd om haar genderkritische opvattingen te uiten. De Groene Partij zegt dat zij haar standpunt voor de rechtbank “krachtig” zal verdedigen en benadrukt dat zij trots is op haar steun aan de “transgemeenschap”. Labour en de Lib Dems zullen met belangstelling en niet te vergeten angst toekijken hoe het recht op vrije meningsuiting in de politiek – iets waarvan de meesten van ons dachten dat dit al jaren geleden werd besloten – in de rechtbank wordt besproken.

Bronnen: UnHerd