Luister naar dit Artikel

“Democratie” is het nieuwe “revolutionair”.

In de oude marxistische regimes werd gezegd dat alles wat het regime mishaagde, in strijd was met ‘de revolutie’. In de Sovjet-Unie spraken nationale leiders bijvoorbeeld regelmatig over hoe de natie zich bevond in het proces van “een revolutionaire transformatie” naar een toekomstige geïdealiseerde communistische samenleving. Vele jaren na de daadwerkelijke revolutie en staatsgreep in Rusland na de ineenstorting van het tsaristische bewind, had het woord ‘revolutie’ een ‘positieve connotatie en werd het beschouwd als een bron van legitimiteit in de officiële ideologie‘.

“Revolutionair” werd een synoniem voor “iets waar we van houden”, en het is geen verrassing dat een Sovjet-juridische handleiding uit 1952 “contrarevolutionaire” activiteiten opsomt als een van de “politieke misdaden … beschouwd als over het algemeen gevaarlijke misdaden tegen de orde van de staat.” Bovendien noemde Mao Zedong in het begin van de jaren vijftig, toen hij nieuwe pogingen lanceerde om de communistische macht te consolideren, de poging een “campagne om contrarevolutionairen te onderdrukken”. Ook andere regimes namen soortgelijke praktijken over. Het regime van Fidel Castro startte regelmatig onderzoeken en campagnes tegen ‘antirevolutionaire’ dissidenten en de marxistische regeringen van Ethiopië in de jaren zeventig beschreven binnenlandse tegenstanders als schuldig aan ‘antirevolutionaire misdaden’.

Alles wat als ‘contrarevolutionair’ of ‘antirevolutionair’ werd beschouwd, werd beschouwd als iets vreselijks dat een bedreiging vormde voor het betrouwbaar vage idee van vooruitgang in de richting van de vervulling van de vermeende revolutie. De vaagheid van de term was natuurlijk een voordeel vanuit het oogpunt van het regime. Om contrarevolutionair te zijn, was dus niets anders nodig dan zich schuldig te maken aan gedachtemisdaad door heterodoxe opvattingen over de huidige regerende partij te onderschrijven.

Contrarevolutionair zijn betekende dus eenvoudigweg tegen het regime zijn, ongeacht iemands werkelijke ideologische opvattingen. Dit is de reden waarom communiste Emma Goldman (een bonafide revolutionair) als ‘antirevolutionair’ kon worden bestempeld omdat ze twijfels uitte over de deugden van het Sovjetregime. Iemands steun voor daadwerkelijke revolutie was niet relevant, en ‘antirevolutionair’ kon eenvoudig worden gedefinieerd of geherdefinieerd als wat het regime op een bepaald moment verwerpelijk vond.

In het jaar 2022 zien we dat het woord ‘democratie’ een vergelijkbare rol speelt in het politieke discours. President Joe Biden heeft dit jaar twee belangrijke toespraken gehouden over hoe “democratie” zogenaamd zal worden afgeschaft als zijn tegenstanders winnen. Vorige week zei oud-president Barack Obama plechtig dat als de Republikeinen in Arizona winnen, “de democratie zoals wij die kennen misschien niet zal overleven“. Dit is inderdaad een soort mantra geworden onder linkse politici en hun media-bondgenoten. Een schrijver op Salon bestrafte kiezers omdat ze het lef hadden om hun stem te laten beïnvloeden door economische zorgen wanneer ‘de democratie wordt bedreigd‘. Een kop in de New York Times beklaagde zich over de ogenschijnlijke realiteit dat kiezers niet geïnteresseerd lijken te zijn in “het redden van de democratie”, terwijl het zogenaamd allemaal zo duidelijk is dat “de democratie in gevaar is”.

Dus waarom zijn zoveel kiezers zogenaamd bereid om “democratie in te ruilen voor goedkoop gas“? Het antwoord ligt waarschijnlijk in het feit dat de meeste kiezers kunnen zien wat voor de hand ligt: ​​het enige dat daadwerkelijk in gevaar is, is de linkse versie van democratie, een model dat alles mag, inclusief ongebreidelde kiezersfraude voor Amerikaanse verkiezingen. Bovendien wil links een federale overname van verkiezingen, die in de Verenigde Staten altijd op zijn minst gematigd gedecentraliseerd zijn geweest. In plaats daarvan wil het kamp van de “prodemocratie” federaal opgelegde verkiezingsregels die beperkingen op het stemmen voor illegalen , dode mensen en fraudeurs verbieden. Als links het slecht doet bij deze verkiezingen, is de kans dat dat gebeurt een stuk kleiner.

Elke poging om fraude te beperken, zoals het eisen van identificatie voor kiezers, wordt als “antidemocratisch” bestempeld. Niets toont dit beter aan dan de klachten van links over het feit dat sommige wetshandhavers toezicht houden op stembureaus. Zoals een bureaucraat van Georgetown University het uitdrukte, zou het toestaan ​​van wetshandhavingspersoneel om stembussen te bewaken sommige mensen “intimiderend” maken en de boodschap overbrengen dat er daadwerkelijk kiezersfraude plaatsvindt. Dit, vertelt ze ons, is ‘weerzinwekkend’. Maar de kern van deze klacht is gewoon een afkeer van het idee dat de aanwezigheid van politie sommige mensen zou kunnen afschrikken van het invullen van stembiljetten en andere vormen van fraude.

Ironisch genoeg, door deze manier van denken, betekent “pro-democratie” zijn dat je er niet om geeft of het stemproces frauduleus is. Dus, net als de term ‘revolutionair’ onder de oude communistische regimes, hebben de termen ‘democratisch’ en ‘democratie’ in de VS tegenwoordig geen enkele betekenis meer en betekenen ze eigenlijk gewoon ‘wat onze kant leuk vindt’.

De meest redelijke mensen zouden immers concluderen dat er democratische instellingen bestaan ​​wanneer er regelmatig verkiezingen zijn en algemeen kiesrecht voor burgers. Dit is duidelijk het geval in elke staat van de unie. Bovendien heeft de overgrote meerderheid van de landen die links “democratieën” noemt – Frankrijk, Duitsland, IJsland, enz. – kiezersidentificatievereisten, controles tegen dubbel stemmen en soortgelijke middelen om fraude te voorkomen. In de Verenigde Staten noemt links dit alles ‘antidemocratisch’.

De feitelijke details van wat het betekent om prodemocratisch of antidemocratisch te zijn, doen er eigenlijk niet toe als het gaat om het politieke discours. Het woord ‘democratisch’ is een emotioneel beladen term en codeert in wezen voor ‘politiek legitiem’. Het enige dat er echt toe doet, is je bondgenoten ‘democratisch’ te noemen en de andere kant als ‘ondemocratisch’ aan de kaak te stellen. In het Amerika van vandaag(Net als in Nederland) betekent het bestempeld worden als “democratisch” dat men de goedkeuring heeft van het heersende regime. Degenen die als “ondemocratisch” worden bestempeld, zijn degenen die, net als de “contrarevolutionairen” van weleer, – terecht of ten onrechte – als een bedreiging voor de status-quo worden beschouwd.

Bronnen: Gateway Pundit