Vier de Europese Lente: Het wordt tijd om te kiezen waar we voor staan

0
Luister naar dit Artikel

Als tienerjongen wilde ik PvdA stemmen, maar ik werd een LPF’er van het eerste uur. Sinds het onfortuinlijke einde van de LPF stem ik PVV. De grenzeloze migratiegolven die al meer dan een halve eeuw stukslaan op Europa, alsmede de ongevraagde veranderingen die ze teweeg brengen, stijgen echter boven alle partijen uit. Toch wil een bepaald kamp ons laten geloven dat we ondanks alle problemen ons geen zorgen hoeven maken over het behoud van onze vrede en onze vrijheid. We moeten vertrouwen hebben in de rechtstaat. Bovendien, zeggen ze, hebben we het nog nooit zo goed gehad.


Steun World Unity: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en de leugens aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Klik hier om te Doneren


Vertrouwen in de rechtsstaat

Nou vertrouw ik wel op onze rechtsstaat, maar ik ben er niet van overtuigd dat dat vertrouwen een goede basis voor een zorgeloze toekomst is. In haar blinde expansiedrift laat de Europese Unie zich chanteren tot onderhandelingen over de toetreding van landen als Turkije en Oekraïne, landen die in staat van oorlog verkeren. In plaats van haar burgers te beschermen, brengt de EU onze vrede in gevaar. Diezelfde EU maakte met haar opendeurbeleid gatenkaas van onze normen en waarden. Nieuwkomers assimileren niet en drukken hun intolerante stempel op onze open samenleving. Alleen al in Nederland wonen sinds enkele jaren honderden volwassen mannen van boven de dertig met kindbruiden van onder de dertien, omdat onze wet zegt dat we zulke in het buitenland gesloten kindhuwelijken hier maar moeten tolereren.

BRON: mathijskoenraadt.nl

Uit angst voor vervolging wegens groepsbelediging sluiten we in plaats van de grenzen onze ogen. Door een kwakkelende economie verdwijnt al jarenlang de ene na de andere winkelketen uit het vertrouwde straatbeeld. Nog even en straks verliezen dagelijks meer mensen hun baan dan dat er ‘vluchtelingen’ het land binnenkomen. Wat betreft die vluchtelingen vraag ik me af of zij die vandaag onze hulp opeisen morgen wél bereid zijn om voor onze vrijheid te vechten. Of laten ze bij rampspoed weer net zo makkelijk vrouwen en kinderen in de steek, op zoek naar de volgende veilige haven die hen gratis bed, bad en brood biedt?

Een moeilijke keuze

Nederlanders vluchtten niet na de Watersnoodramp van 1953. Wij verhoogden de dijken en bouwden de Deltawerken. Vluchten is een luxe die wij ons niet kunnen veroorloven. En als we de vrede en de vrijheid die wij hier mochten ervaren aan volgende generaties willen doorgeven, dan zullen we de normen en waarden die aan onze rechtsstaat ten grondslag liggen met man en paard moeten verdedigen. Meer dan tolerantie hebben we een vooruitziende blik nodig. Meer dan open grenzen hebben we de moed nodig om moeilijke keuzes te maken.

Vandaag staan wij voor zo’n moeilijke keuze. Europa wordt overspoeld door een Arabische invasie van overwegend alleenstaande mannen die zich voordoen als vluchtelingen, maar het niet zijn. Ze zijn soldaten in burger die wachten op signaal van hogerhand. Onder hen bevinden zich veel stille terreurcellen, klaar om zichzelf en onschuldige anderen in duizend stukken op te blazen. We zijn in oorlog met de meest gevaarlijke vijand die de mensheid ooit heeft gekend sinds zijn lange klim vanuit het moeras tot de sterren, en als we die oorlog verliezen, en daarmee ook de vrijheid die we van onze voorouders hebben geërfd, dan zal de geschiedenis met grootste verbazing optekenen dat zij die meest te verliezen hadden het minst hebben gedaan om het tij te keren.

Kiezen voor de toekomst

Een paar jaar voor het begin van de Arabische Lente sprak ik een man uit de Syrische hoofdstad Damascus, een moslimman die op zijn dertigste door zijn ouders was uitgehuwelijkt. Met zichtbare frustratie vertelde hij me dat zijn eerste huwelijksnacht hem was tegengevallen, want in die landen bepaalt de hoogte van de bruidsschat hoe knap je vrouw zal zijn, en zijn ouders waren straatarm. Hij vertelde me dat hij ervan droomde om genoeg geld te kunnen sparen om twee weken vakantie te komen vieren in het vrije Westen. Hij droomde nog van onze vrijheid, maar het is een vrijheid die wijzelf al veel te lang voor lief nemen.

Ik denk dat het tijd is om onszelf af te vragen of wij, wanneer het noodlot toeslaat, ook van plan zijn om te vluchten, of dat we ons bereid verklaren om alles wat onze voorouders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd te verdedigen voor de toekomst. Het is op dat punt in geschiedenis waar wij, Europeanen, zijn aanbeland: of we nog weten waar we voor staan, of dat we onze rechtsstaat de rug toekeren en accepteren dat een ongekozen elite vanuit hun Brusselse torens voortaan bepaalt wat goed voor ons is.

Burgers en bureaucraten

Die bureaucraten maken u en mij wijs dat we moeten kiezen tussen links of rechts — linksom naar het eeuwige leven in een asielzoekerscentrum, of rechtsom terug naar de jaren dertig. Maar ze liegen. De keus die we moeten maken gaat helemaal niet over zoiets als links of rechts, maar over vooruit of achteruit, over vechten voor beschaving of vluchten voor barbarij. En wij kiezen voor beschaving, omdat we ons weigeren te onderwerpen aan een totalitaire ideologie die alles veracht waar onze voorouders sinds de stichting van de Griekse democratie hun levens voor gaven. Ongeacht hun goede bedoelingen, ondanks hun menslievende motieven, zijn het juist de progressieven die uit angst voor eigen verantwoordelijkheid het hardst achteruit rennen.

Iedere verkiezingstijd horen we weer dezelfde progressieve retoriek van de “tolerante samenleving”. Wij zouden niet tolerant genoeg zijn. We zouden de nieuwkomers discrimineren. De problemen in de samenleving zouden niet aan de gebrekkige sociale vermogens van miljoenen nieuwkomers liggen, maar aan de onwil van de oudgedienden om zich aan de nieuwkomers aan te passen. Uit angst om de ander te kwetsen, verraden we onze principes. Bovendien, vindt ook onze minister-president, zullen we moeten accepteren dat we in naam van ‘vooruitgang’ ons nationale zelfbeschikkingsrecht aan Brussel afstaan.

Meer Europese Unie

“Meer EU”, dat klinkt heel onschuldig, maar wie dieper graaft naar wat de voorstanders daar echt mee bedoelen, waant zich inderdaad terug in de jaren dertig. Bondskanselier Angela Merkel van Duitsland nodigt de komende jaren 3,6 miljoen migranten uit de hele wereld uit, maar voegt eraan toe dat we “moeten accepteren dat migranten meer crimineel zijn.” De massa-aanrandingen in Keulen waren dus geen ongeluk, maar beleid. Frans Timmermans, vicepresident van de Europese Commissie, wil de vrije nieuwsgaring op internet censureren en geeft toe dat de EU al in gesprek is met “Google, Facebook, Twitter en Microsoft.” Niet toevallig zijn dat allemaal Amerikaanse bedrijven, want Europeanen hebben al lang geen eigen stem meer. Tot slot EU-president Jean-Claude Juncker, die over zijn strategie zei: “We besluiten iets, laten het dan even rusten en kijken wat er gebeurt. Als niemand dan herrie maakt en er geen opstand uitbreekt, omdat de meeste mensen sowieso niet begrijpen wat er [is] besloten, dan gaan we weer verder. Stap voor stap, tot er geen weg meer terug is.” Geen weg terug. Wie twijfelt of hij meende wat hij zei, moet de omwonenden van de vele asielzoekerscentra in de provincies maar eens spreken.

Nou, daar schrik ik wel van, van hoe die zogenaamde volksvertegenwoordigers met het volk omgaan. De meesten van ons zien heus wel iets in een club die onze belangen dient, maar dat is niet de Europese Unie. Vrije mannen en vrouwen onderwerpen hun normen en waarden niet aan bureaucraten die vanuit hun ivoren torens hebben besloten om de autochtone Europeaan tot slaaf te maken van het morele bankroet van de immigratiesamenleving. Geven we ons over, of komen we, zoals Juncker vreesde, eindelijk in verzet?

Vrijheid of slavernij

Wie zijn wij eigenlijk om de lange strijd van onze voorouders nu op te geven en een duurbetaalde erfenis van individuele vrijheid en gelijke rechten om te ruilen voor de ketenen van collectieve slavernij? Onze voorouders hebben ons een lening gegeven, zodat wij in vrede konden leven, maar het failliet van de EU signaleert dat de dag is gekomen dat we die lening moeten aflossen. We zullen de vrijheid die wij voor lief nemen opnieuw moeten verdedigen voor ons nageslacht.

Europeanen kunnen inspiratie putten uit een rijke geschiedenis aan heldhaftige voorbeelden. In het jaar 480 voor Christus hielden Koning Leonidas en zijn Spartanen de Perzische horden tegen bij de Slag om Thermopylae. Dat was geen bioscoopfilm. De navolgende gebeurtenissen gaven geboorte aan de Griekse democratie, die voor het eerst de mens als individu erkende. Als individuen verlost van het juk van de massa begonnen Europeanen aan een lange reis door de geschiedenis om de rijkste en machtigste beschaving op Aarde stichten, het moderne Westen.

In het jaar 732 na Christus versloeg keizer van het Avondland, Karel de Grote, de islamitische invasie van Europa bij de Slag om Poitiers, midden in het hart van Frankrijk. Het werd de eerste van vele Europese overwinningen op de Arabische roversbende. Om de bedevaartstocht naar de heilige stad Jeruzalem weer veilig te maken, zouden Europese ridders vanaf eind elfde eeuw kruistochten voeren tegen moslims die christelijke pelgrims aanvielen. De gedeelde ervaring van de negen kruistochten bracht West-Europeanen voor het eerst als één volk bijeen. Enkele eeuwen later zou een christelijke coalitie zich opnieuw verdedigen tegen een islamitische invasie, dit keer van het Turks-Ottomaanse Rijk. Ze deden dat eerst bij het Beleg van Wenen in 1529, en vervolgens in 1683 bij de Slag bij Wenen. Dat Europeanen zich vandaag überhaupt christenen noemen, hebben we aan deze soldaten te danken.

Zelfoverwinning

Ondanks het vele bloedvergieten verschenen Europeanen als overwinnaars op het wereldtoneel. Europese technologie bleek na vele broederoorlogen de meest geavanceerde ter wereld. Het koloniale tijdperk lonkte en we veroverden grote delen van de wereld. We nemen terecht afstand van de uitvinding van de slavenhandel en misdrijven die jegens andere volkeren werden gepleegd, maar laten we dan ook het goede niet vergeten. Overal waar de Europeaan beschaving zou stichten, verspreidde hij de moderne geneeskunst, introduceerde hij een rechtsorde tegen corruptie en bevorderde hij het algemeen onderwijs van de plaatselijke bevolking.

In de vorige eeuw stonden we oog in oog met het slechtste in onszelf. We overwonnen onze zwakte en versloegen met succes beide totalitaire ideologieën, het communisme en het fascisme. Over fascisme gesproken, wat is eigenlijk een fascist? Opiniemakers reduceerden het begrip tot een verzamelbak voor iedereen met een andere mening, maar de oprichter van het Italiaanse Fascisme, Benito Mussolini, zei er het volgende over: “De burger in de fascistische staat is niet langer een individu met het recht om in verzet te komen tegen het collectief.” Een fascist is dus iemand die zijn persoonlijke vrijheden opgeeft om zich te onderwerpen aan een totalitaire ideologie! Wij zijn dus géén fascisten, want wij komen wél in verzet.

Superieure waarden

In 2008 bracht ik met een toerbus vanuit Peking een bezoek aan de Chinese Muur. Als enige westerling tussen de Chinezen raakte ik bij de muur in gesprek met een vrouw uit Hong Kong. Ze sprak een beetje Engels en vertelde me hoe traag Chinese tradities veranderen. Ze glimlachte toen ik vroeg of zij misschien zelf President van China wilde worden. Ze zei: “Er is geen keizer meer. Wij zijn nu allemaal gelijk.” Ze sprak deze woorden uit alsof ze heilig waren. Wellicht voelde die gelijkheid nog onwennig, maar ze bedoelde niet de gelijkheid tussen man en vrouw, niet die tussen blank en zwart, of tussen gelovig en ongelovig. Ze bedoelde de fundamentele gelijkheid tussen iedere twee mensen, tussen boer en keizer, tussen het volk en de elite. Ze bedoelde de gelijkheid waar onze Europese voorouders voor vochten, die kwaadwillende EU-bureaucraten nu dreigen terug te draaien. Dan zijn we weer horigen en lijfeigenen.

Als wij er nog aan twijfelen óf we westerse waarden wel of niet moeten verdedigen, bedenk dan dat er miljarden mensen op Aarde leven die er alleen maar van kunnen dromen dat we dat wél doen. In plaats van onszelf te verliezen in misplaatste schaamte om een verondersteld fout verleden zijn Europeanen het de mensheid verschuldigd om hun waarden van democratie, gelijke rechten en individuele vrijheid tegen iedere mogelijke dreiging te verdedigen.

Democratie in verval

Maar wat doen we verkeerd, wanneer een meerderheid van de mensen die de afgelopen halve eeuw als gastarbeiders, asielzoekers of vluchtelingen bij ons zijn komen wonen deze duurbetaalde gelijkheid afwijst en onze beschaving wil terugwerpen naar de prehistorie? Wat doen we fout wanneer asielzoekers hun democratische rechten misbruiken om onze democratie te saboteren? Hoe moeten we reageren wanneer migranten, onder het mom van gelijke rechten, het recht opeisen anderen ongelijk te behandelen? We weten allemaal heus het antwoord op deze vragen, maar onze stem valt stil achter de dikke muren van de politieke correctheid die ons in bedwang houden.

Natuurlijk moeten we mensen blijven helpen die onze hulp nodig hebben, maar als de grenzeloze hulpindustrie die onze ambtenaren hebben bedacht werkelijk zo’n goed idee zou zijn, dan zou het aantal asielzoekers dat onze hulp nodig heeft toch ieder jaar moeten afnemen? Het omgekeerde gebeurt. De stroom vluchtelingen raakt niet op, maar blijft explosief groeien. In 2015 zouden we enkele duizenden vluchtelingen opvangen, het werden er tienduizenden. Voor 2016 projecteerden we er minder dan honderdduizend, maar het zullen er meer dan tweehonderdduizend worden — een stad zo groot als Eindhoven — en dat is zonder de normale migranten die we sowieso opnemen, laat staan de gezinshereniging die we vanaf volgend jaar mogen ontvangen.

Massamigratie

We stammen allemaal af van migranten, zeggen ze, maar de meesten van ons stammen niet af van vluchtelingen. Iedere vluchteling is er één te veel. Met de Verenigde Naties voorop heeft de internationale gemeenschap de plicht om daar waar nodig hulp te bieden. Opvang in de regio is bovendien goedkoper en veiliger dan mensen duizenden kilometers over land en water naar verre oorden te jagen. Maar toch gebeurt dat niet. De eensluidende ‘oplossing’ klinkt telkens weer: stuur iedereen maar naar Europa. Is Europa dan soms het asielzoekerscentrum van de wereld?

Objectief beschouwd verdronken er van de Syrische vluchtelingen meer in de Middellandse Zee dan dat er zouden zijn omgekomen als ze in de regio waren opgevangen. Waarom dan worden zogeheten critici van deze gevaarlijke volksverhuizing systematisch weggezet als xenofoben, alsof hun weerstand tegen menselijk leed zou zijn ingegeven door haat? Het lijkt er sterk op dat een hele klasse asieladvocaten, migratie-adviseurs en andere betaalde hulpdeskundigen zich voor hun carrières zodanig van menselijk leed afhankelijk hebben gemaakt dat ze van paniek niet weten hoe snel ze mensen die het probleem wél willen oplossen de mond moeten snoeren.

Inclusiepolitiek

Zij die onze vrijheid omruilen voor de vluchtelingenkampen van de verzorgingsstaat willen ons laten geloven in de Zweedse oplossing genaamd vrede zonder strijd. Ze noemen hun politiek “inclusie”. Geef een terrorist een knuffel en misschien doodt hij jou als laatst. Zolang de nieuwkomers maar hun zin krijgen, en we accepteren dat ze onze waarden nooit aan hun eigen kinderen zullen doorgeven, provoceren we ze hopelijk niet en laten ze ons misschien met rust. Zolang we ieder waardeconflict maar uit de weg gaan, zal de asielzoeker op een dag van zijn achterlijke cultuur genezen en van ons leren houden. Iedereen die protesteert is een fascist.

Maar we kunnen onze vrede niet afkopen door tegen meer dan anderhalf miljard mensen gevangen achter de Arabische Sluier te zeggen: “Droom niet van onze vrijheid, want we zijn bereid die in ruil voor olie te verkopen aan jullie slavenmeesters.” Verzetsman Hendrik Mattheus van Randwijk zei: “Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.” En daarmee roept hij ons op tot verzet. Begrijp mij niet verkeerd — niemand wil oorlog meer dan vrede, maar er is maar één manier om oorlog gegarandeerd uit de weg te gaan, en dat kan nu meteen: vlucht.

Verdedig onze waarden

Toegegeven, de verdediging van onze waarden kent veel risico’s, maar de geschiedenis leert ons dat het grootste risico in het gevaar van Trojaanse inclusiepolitiek ligt. Onze progressieve vrienden weigeren dat te erkennen en dus geven ze ons geen andere keus dan de vlucht naar voren, want als we zo doorgaan met het pamperen van asielzoekers, dan zullen we binnenkort inderdaad moeten vluchten. En wat dan? Wat doen we wanneer de nazaten van een zevende-eeuwse roversbende horen dat we te laf zijn om onszelf te verdedigen? Onze leiders verraden met hun gedrag dat ze het behoud van onze beschaving niet de moeite waard vinden, dat we onze identiteit, onze cultuur en onze geschiedenis maar moeten opgeven in ruil voor tijdelijke vrede. Als we dit duivelspact van zelfhaat en zelfverloochening blijven handhaven, dan zullen we spiritueel, moreel en economisch zodanig zijn verzwakt dat we ons straks niet eens meer kunnen verdedigen. En daarin ligt de keuze die we moeten maken, omdat deze beroepshaters niet namens het volk spreken.

Als niets in het Westen meer de moeite van het verdedigen waard zou zijn, wanneer begon dit dan — nu pas, in het licht van déze vijand? Of hadden de geuzen aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog hun wapens maar moeten neergooien, zich vrijwillig moeten onderwerpen aan de Spanjaarden? Had het verzet maar moeten vluchten voor de nazi’s? Had Pim Fortuyn zichzelf het zwijgen moeten opleggen?

Terugvechten

Onze voorouders waren géén vluchtelingen, zij vochten terug. Zij begrepen dat het beter is om duizend keer te sterven dan de vijand uit te nodigen om bij ons te komen wonen. Het is dwaas en laf om de hoop te koesteren dat als we ons maar vriendelijk genoeg blijven gedragen de vijand wel van ons zal leren houden. U en ik zijn niet dwaas en laf. U en ik durven tegen zij die ons haten te zeggen: “Wij passen onze waarden niet aan, er is een grens, die gaat tot hier en niet verder!”

Overal ter wereld dromen mensen van de waarden waar Europeanen zo lang voor hebben gevochten. Wij zijn het zowel die mensen, onze voorouders én onszelf verschuldigd om de moed, de kracht en de wil te tonen onze beschaving te verdedigen, want als we dat niet doen, dan storten we de dromen van de mensheid in een duizendjarige nachtmerrie.

Dit stuk werd geïnspireerd door „A Time for Choosing”, een toespraak van Ronald Reagan

Bron: http://stopdebankiers.eu/vier-de-europese-lente-het-wordt-tijd-om-te-kiezen-waar-we-voor-staan/

Share.

In tegenstelling tot de reguliere media hebben wij geen inkomsten uit advertenties en ook ontvangen wij geen subsidies van de overheid. Om te bestaan zijn wij volledig afhankelijk van de donaties van onze lezers!

Een gulle donatie verzekert dat we ook in 2024 iedereen van het echte nieuws kunnen blijven voorzien!


<< Klik hier om te doneren >>

 

Misschien later