Een te hoge  toxische metalenbelasting wordt onder meer met de ziekte van Lyme, kanker, chronische vermoeidheid en met verschillende auto-immuunziektes zoals de ziekte van Wegener in verband gebracht.
Of klachten met een te hoge zware metalenbelasting samenhangen is door middel van een urine provocatietest vast te stellen. Met de juiste chelatietherapie kan veilig worden gewerkt aan het uit het lichaam werken van deze stoffen.

Metalen  zoals deze in de natuur voorkomen zijn noodzakelijk voor  het goed kunnen functioneren van talloze enzymen en eiwitten.  Enkele voorbeelden zijn ijzer, koper en zink. Als te weinig van het metaal voorhanden is, ontstaan algemene klachten en als er teveel is ook. De balans is essentieel. Bij zinktekort kunnen bijvoorbeeld verstoringen van de wondgenezing, verminderde werking van het immuunsysteem, haaruitval of verminderde eetlust optreden. Symptomen die ook  andere oorzaken kunnen hebben. Bij een ijzertekort wordt als eerste aan de rode bloedkleurstof gedacht in het zuurstof-  en koolzuur- bindende eiwit hemoglobine. IJzer heeft echter ook een belangrijke rol bij de ontgifting.  De in de lever geproduceerde ontgiftingsenzymen p450 bevatten als co-enzym ijzer. IJzergebrek leidt zo tot een verminderde ontgiftingscapaciteit.

Bij een acute vergiftiging treden heftige symptomen op en is meestal een duidelijke relatie met een metaal of toxine te leggen. Zo is jaren geleden een acute zinkvergiftiging beschreven op een school in Amerika. Er was een verse mixdrank gemaakt van meerdere fruitsoorten die werd bewaard in een metalen kan waarvan de beschermende binnenlaag was gaan roesten. De zure fruitsoorten losten het onderliggende zink bevattende metaal op waardoor een toxisch mengsel ontstond. Dit voorbeeld geeft  aan dat een overdosering van een in principe voor de gezondheid noodzakelijk metaal tot vergiftiging kan leiden. Een chronische toxische metalenbelasting gaat langzamer. De subtiele balans tussen de talloze enzymen en ontgiftingsmechanismes  raakt gedurende jaren steeds meer uit balans. Na jaren, ontstaan de eerste algemene klachten die zich openbaren in bijvoorbeeld huidproblemen, vermoeidheid, slechter zien of onduidelijke darmproblemen. Onderdrukking van de symptomen met medicijnen of er over praten met een psycholoog heeft dan geen zin. Zo lang zware metalen de werking van enzymen en eiwitten blokkeren, ontstaan meer en meer klachten.

Toxische metalen verstoren de celstofwisseling op een aantal verschillende manieren.

• Cytotoxische werking

Metalen kunnen een verbinding aangaan met eiwitten waardoor een cel beschadigd raakt. Kwik heeft bijvoorbeeld een neurotoxische werking omdat het een verbinding aangaat met zwavelhoudende eiwitten en selenium bevattende eiwitten in de hersenen, bovendien verstoort het de glutamaat huishouding .

• Stimuleren vrije radicalenproductie

Aluminium blokkeert bijvoorbeeld de werking van vitamine C en E waardoor vetten en de uit vetten bestaande celmembranen oxideren en beschadigd raken.

• De kans op DNA mutaties wordt groter door enzymblokkade

Cadmium kan zink uit reparatie enzymen verdringen waardoor DNA reparaties worden geblokkeerd.

• Er kan een type IV allergie Bij deze vorm van allergie worden kleine metaaldeeltjes opgeslagen in een eiwit dat daardoor iets verandert. Het immuunsysteem herkent dit veranderde eiwit als lichaamsvreemd en begint een allergische ontstekingsreactie. Zo’n type IV allergie kan tegen alle chemische stoffen en metalen ontstaan.

Langzaam afbrokkelende vitaliteit en gezondheid wordt vaak afgedaan als stress of ‘ouder worden’ terwijl met goed onderzoek de werkelijke oorzaak vaak achterhaald kan worden. Energetische methoden en apparaten schieten, evenals DNA onderzoek, tekort om een betrouwbaar inzicht te geven in de conditie van het immuunsysteem, orgaanfuncties en gezondheidsbelastingen. Alleen een zorgvuldige analyse van de ziektegeschiedenis, de klachten en gericht laboratoriumonderzoek geeft voldoende informatie om een op gezondheidsherstel gericht stappenplan te maken. Naast het meten van de zware metalen belasting waar ik onderstaand op in ga, is het belangrijk om orgaanfuncties, mineralenhuishouding, oxidatieve schade en tekorten te meten.

De celstofwisseling kan op vele manieren worden belast en verstoord waardoor veel verschillende klachten en ziektes kunnen ontstaan.

Bij een zware metalen belasting zullen de klachten niet verdwijnen  voordat deze is opgelost. Alle chronische klachten waaronder pijn, vermoeidheid, verzwakt immuunsysteem, longklachten, huidaandoeningen, darmklachten, de ziekte van Lyme en tumoren  kunnen worden veroorzaakt en in stand gehouden door een zware metalenbelasting. Het is  belangrijk hier aandacht aan te besteden. Dr. Rau van de Paracelsus Kliniek in Zwitserland vindt bijvoorbeeld dat een uitleiding van zware metalen bij Ziekte van Lyme patiënten altijd onderdeel moet zijn van het onderzoek.

• Neurodegeneratieve aandoeningen waaronder dementie en de ziekte van Alzheimer worden in onderzoeken gerelateerd aan zware metaalbelasting van onder meer kwik en aluminium. • Verhoogd sterftecijfer door kanker bij cadmiumbelasting die leidt tot een zinktekort door verdringing uit enzymen. • Verstoring van DNA reparatiemechanismen door nikkel en cadmium. • Osteoporose door loodbelasting • Overmaat aan zink remt de opname van koper dat weer essentieel is voor het histamine afbrekende enzym DAO. Er ontstaat een overgevoeligheid voor histamine. • Teveel koper remt de opname van molybdeen dat belangrijk is voor de productie van het antioxidatieve urinezuur. Er ontstaan teveel vrije zuurstofradicalen en onder meer een verhoogde kans op tandbederf en nierstenen. • Teveel selenium kan de opname van chroom remmen. Het leidt tot een verstoord vetzuurtransport in de lever, oxidatieve stress en insulineresistentie • Arsenicum veroorzaakt oxidatieve stress die tot DNA schade kan leiden • Chronische ontsteking door zware metalen waaronder kwik

• Chronische ontsteking door een type IV allergie

Zware metalen worden onder meer gebruikt in verzorgende producten, speelgoed, textiel, porselein, materialen die door de tandarts worden gebruikt en nieuwe gewrichten. Ze komen ook voor in ons drinkwater, de lucht die we inademen, medicijnen en vaccinaties. Door het gebruik van metaal bevattende middelen in de agrarische sector komen steeds meer ongewenste chemicaliën en metalen in ons voedsel.

Door de metalen en chemische toxines bevattende vaccins worden veel jonge kinderen en zelfs zuigelingen blootgesteld aan onverantwoordelijk hoge toxische belastingen met alle gevolgen van dien. Er is al veel geschreven over het gebrek aan bewijs over de effectiviteit, de relatie met autisme en de gevolgen voor het immuunsysteem en het ontstaan van allergieën op langere termijn. In dit artikel wil ik aandacht geven aan het ‘nieuwe kwik’ in vaccinaties, aluminium. Na jarenlange protesten en de opstapeling van bewijzen van de schadelijkheid van tihomersal, de kwikverbinding in veel vaccinaties, is gekozen voor aluminium in vaccinaties.

Aluminium kan, zeker bij een verminderde nierfunctie, worden opgeslagen in het lichaam. Er worden relaties gelegd tussen hersenontstekingen, dementie en de ziekte van Alzheimer en het voorkomen van aluminium in het lichaam. In een recent onderzoek uit 2017 dat is gepubliceerd in het Journal of Trace Elements wordt de samenhang tussen aluminium en plaquevorming in de hersenen bij Alzheimer patiënten beschreven. Verder kan het metaal worden opgeslagen in botten en problemen opleveren bij de botvorming, er kunnen mineralisatiestoringen optreden die kunnen leiden tot skeletveranderingen en afbraak van botweefsel. Steeds vaker wordt een link gelegd tussen aluminium en het ontstaan van kanker. Aluminium kan ijzer uit enzymverbindingen verdringen waardoor ondanks voldoende ijzerwaardes in het bloed een functioneel tekort in de stofwisseling kan ontstaan. Bij de plaats waar de injectie heeft plaatsgevonden treedt regelmatig een lokale ontsteking op, macrofagische myofasciitis. De EFSA, European Food Safety Authority,  heeft in 2008 de toelaatbare dagelijkse dosis aluminium van 8 naar 1 mg per kilogram lichaamsgewicht naar beneden bijgesteld. Aluminium bleek al bij lagere hoeveelheden toxisch te werken op het zich ontwikkelende zenuwstelsel dan werd aangenomen. Maar het ligt nog gecompliceerder.

Veel vaccinaties bevatten aluminiumdeeltjes in nanogrootte en uit recent onderzoek dat in 2017 is gepubliceerd, blijkt dat juist een lagere hoeveelheid aluminium een sterkere neurotoxische werking heeft. Het illustreert eens te meer dat er geen ‘veilige’ dosis bestaat. Sommige toxines worden meer giftig in grotere hoeveelheden, of pas in combinatie met andere toxines en nu is gebleken dat juist erg kleine hoeveelheden nanodeeltjs ook toxisch zijn.

Niet specifiek voor aluminium is de type IV allergie die tegen alle metalen kan optreden, ook tegen aluminium. Een dergelijke allergie kan ook tegen chemische stoffen ontstaan. Er zijn dus voldoende aanwijzingen over de schadelijkheid van aluminium voor de gezondheid. Alsof dat niet genoeg is: aluminium heeft een toxine versterkende werking. Aluminium in combinatie met andere toxines en zware belastingen versterkt de toxiciteit van de combinatie meer dan de optelsom van hun toxische waarde. In onderzoeken wordt aluminium in een onderzoek dan niet als de belastende stof genoemd. Het is een bekend fenomeen dat voor alle toxische stoffen geldt, een combinatie van toxische stoffen is veel toxischer dan de toxiciteit van de afzonderlijke stoffen. Dat maakt het niet alleen moeilijk om te onderzoeken, het is onmogelijk. Het is uitgesloten om alle miljoenen toxische combinaties te meten, er zijn er teveel. De zogenaamde ‘veilige’ normen zijn misleidend. Het lijkt alsof er geen problemen optreden als je beneden de norm blijft maar er is geen wetenschappelijk onderzoek dat dit onderbouwt. Dergelijke waardes zijn gegokt en erg discutabel. Bij aangetoonde schadelijkheid van een stof is de enige veilige strategie om deze te vermijden.

Het beleid bij vaccinaties is anders. Hier gaat men er van uit dat aluminium, zelfs bij de jongste kinderen volledig ongevaarlijk is (?). De vaccins bevatten dan ook schrikbarend hoge concentraties zoals door de Duitse vereniging AGBUG e.V. , Arbeitsgemeinschaft Burgerrecht und Gesundheit,  gefinancierd onderzoek laat zien.
De onderzoeken zijn uitgevoerd door het op zware metalenonderzoek gespecialiseerde Micro Trace Minerals Labor in Duitsland.  De waardes worden aangegeven in microgram per liter. De hoeveelheden die als liggen  meestal onder de 5 mg/l. Er zijn   verschillende vaccinatiestoffen onderzocht.

Er zijn grote verschillen tussen de verschillende vaccinaties. De maximale hoeveelheid is enkele honderdduizenden malen hoger dan die van sommige andere metalen. Het is goed om je te realiseren dat de meeste veiligheidsrichtlijnen uitgaan van contact via inademing, inslikken of blootstelling aan aluminium via de huid. Bij een vaccinatie wordt het direct in het lichaam gespoten en komt zo rechtstreeks in contact met het immuunsysteem, het omzeilt alle veiligheidssystemen. De belasting is veel hoger dan bij de andere manieren waarop je in contact komt met aluminium. Verder worden maximale belastingen gerelateerd aan het lichaamsgewicht. Sommige vaccinaties worden aan jonge kinderen gegeven bij wie het immuun- en ontgiftingssysteem nog niet volledig zijn ontwikkeld. Voor hen is de belasting per kilogram lichaamsgewicht hoger en gevaarlijker.

Als na vaccinaties bijvoorbeeld gedragsveranderingen of voortdurend infecties optreden, kan dit aan zware metalenbelasting liggen. Er worden alternatief meerdere mogelijkheden aangeboden om te ontstoren en te ontgiften maar de meest controleerbare is de urine provocatietest zoals onderstaand beschreven. Voor kinderen geldt een aangepast protocol. Met de juiste voeding in combinatie met chelatietherapie kan gewerkt worden aan verwijdering van de metalen uit het lichaam.

Een zware metalenbelasting kan in het laboratorium in meerdere weefsels worden gemeten. In haren, nagels, ontlasting, bloed, urine en speeksel. Dergelijke testen zijn betrouwbaar en hier zijn veel onderzoekswaardes en ervaringsberichten van, dit in tegenstelling tot energetische metingen waaronder bioresonantie en analyses met behulp van een apparaat.

In bloed, speeksel en urine worden metalen gemeten waarmee men in contact is geweest in de afgelopen dagen. Chronische klachten ontstaan door metalen die in het weefsel zijn opgeslagen en de beste manier om die te meten is met een zogenaamde provocatietest. Door het gebruik van chelatoren, zware metalenbindende stoffen, worden metalen vrijgemaakt uit het weefsel zodat ze kunnen worden uitgescheiden via de urine. Er zijn verschillende stoffen die verschillende metalen bij voorkeur binden. Voor de grootste effectiviteit werk ik met verschillende chelatoren. Als de metalen vrijkomen uit het weefsel verlaten ze het lichaam via de ontlasting en de urine. Om de kans te verkleinen dat ze weer opnieuw worden opgenomen, meten we van tevoren de urinewaardes en geven corrigerende supplementen indien nodig. Met deze test worden meer dan dertig toxische metalen gemeten.

Er bestaat ten onrechte de indruk dat chelatietherapie onveilig is. De veiligheid en effectiviteit is bijvoorbeeld in het grote TACT onderzoek uit 2013 aangetoond. Chelatietherapie is ontgiftingstherapie door middel van chelatoren, dit zijn stoffen die metalen aan zich kunnen binden. Al sinds 1930 wordt dit bij acute vergiftigingen gedaan, sinds 1980 ook bij chronische metaalbelastingen. Het is een buitengewoon veilige behandeling. Volgens dr. E. Blaurock, schrijfster van het boek ‘Handbuch der klinischen Metalltoxikologie’ zijn de paar geregistreerde  complicaties door chelatietherapie ontstaan door het afwijken van de richtlijnen voor chelatietherapie in combinatie met de keus van het chelatiemiddel.. Voordat op een verantwoorde manier met chelatietherapie kan worden begonnen is een specifiek bloedonderzoek noodzakelijk. Onder meer de lever- en nierwaardes en de  mineralenspiegels worden gemeten. Als de conditie niet in orde is kan de therapie niet beginnen. Dit onderzoek moet regelmatig worden herhaald . Uit het TACT onderzoek,  waarbij patiënten ouder dan 50 jaar die minimaal 1 hartinfarct hebben meegemaakt en een drie uur durend chelatiebehandeling per infuus kregen of een placebo, bleek een verbazend groot positief effect bij de combinatie hartproblematiek en suikerziekte en een positief effect bij hart- en vaatziektes. Er is geen aandacht geschonken aan bijvoorbeeld mineralentekorten of chronische ontstekingen. Bij een zorgvuldiger aanpak waarbij de chelatietherapie deel uitmaakt van een totaal aanpak zullen de resultaten naar verwachting nog beter zijn.

Het geven van chelatoren kan oraal, via de mond of per infuus. Bij de laatste methode worden de chelatoren direct in de bloedbaan gebracht. Deze methode is het effectiefste. Van de chelatiepillen en zetpillen wordt maar 20 tot 50% opgenomen in het bloed. Wij hebben voor de moderne en uitgebreidere protocol voor  chelatietherapie gekozen waarbij  voor iedere chelatietherapie de urine wordt gemeten en eventueel de conditie wordt aangevuld met supplementen. Na iedere chelatietherapie worden mineralen en sporenelementen aangevuld door supplementen of een speciaal infuus. Per chelatiebehandeling wordt een deel van de metalen gebonden en afgevoerd. Afhankelijk van de belasting kunnen 30 tot 60 behandelingen nodig zijn.  Om het effect te meten wordt een herhaling van het zware metalenonderzoek gedaan.

Zware metalen en andere toxines verstoren op verschillende manieren de celstofwisseling en zijn zo verantwoordelijk voor veel ‘onverklaarde’ ziektes. Als na betrouwbaar laboratoriumonderzoek blijkt dat zware metalen een rol spelen en chelatietherapie wordt overwogen doe het dan goed. Laat voordat met de therapie wordt begonnen het chelatie vooronderzoek doen waarbij minimaal nier-,lever-,mineralen-,ontstekingswaardes worden gemeten en laat dit nu en dan herhalen. Vul met supplementen of infusen die stoffen aan die mogelijk mee verwijderd worden door de chelatoren en meet na een bepaalde tijd de zware metalenbelasting opnieuw. Afhankelijk van de zware metalenbelasting kan het een langdurige therapie zijn maar als de Heilpraktiker of arts zich houdt aan de genoemde richtlijnen is het veilig en zijn goede resultaten te behalen. Rinno Heidstra

Bron