Luister naar dit Artikel

De vraag komt bij mij op, omdat NRC op haar voorpagina stelling neemt tegen de suggestie dat het kabinet méér zou kunnen doen in de ‘Affaire Umar’. Sterker nog, NRC stelt dat het kabinet ‘opvallend luidruchtig’ is. Het klinkt eerder als een verwijt. Kan het niet een tandje minder?

Iedereen beseft dat er grenzen zitten aan die ‘vrijheid van meningsuiting‘. Op zeker moment overschrijdt de ‘uiting‘ een grens. Zelf ben ik erg voor het ‘zelf-corrigerende vermogen‘, ook wel ‘fatsoen‘ genoemd. U mag het allemaal volstrekt normaal vinden dat iemand ‘zus‘ of ‘zo‘ reageert, maar ik niet. Dat zijn echter mijn fatsoensnormen, en als er anderen zijn die er net zo over denken, staan we sterker als we anderen proberen ervan te overtuigen ons het respect te geven dat nodig is voor een zinvolle dialoog. Maar ik weiger te pleiten voor een wet die dat regelt.

NRC mag dus vinden dat het kabinet te ver gaat met haar bedenkingen tegen de beperkingen die in Turkije tot gevolg hebben dat in korte tijd drie Nederlandse journalisten werden opgepakt. En wijzen op de andere ‘cultuur‘ als oorzaak in achtergrondartikelen. En Meeus mag in zijn column Wilders in zijn hemd zetten, die als premier Umar, en Nederland, en Europa geen dienst zou hebben bewezen, met zijn grote bek. Mijn enige bezwaar is, dat ik sterk het idee heb dat het bij NRC niet om fatsoen gaat, of effectiviteit, maar dat hun standpunt gevoed wordt door onversneden politiek opportunisme. Erdogan is hun ‘vriend‘ in de strijd tegen Poetin. En daar moet alles voor wijken. Met inbegrip van de realiteit, het fatsoen, de vrijheid van meningsuiting, en de persvrijheid.

In dit specifieke geval, waar het de ontwikkelingen in Turkije betreft, valt mij daarbij op dat NRC, en nagenoeg alle andere media, én ‘de politiek‘, véél te weinig aandacht hebben geschonken aan het oppakken van tal van journalisten in dat land, die er onmogelijk van beticht kunnen worden dat ze met hun onthullingen de president ‘beledigd‘ zouden hebben. Dat wordt ze, in meerderheid, dan ook niet ten laste gelegd. Het gaat daarbij meer om ‘staatsvijandelijke‘ openbaringen, zoals over de steun die de Turkse regering biedt aan ISIS en Al Qaida. Dat was nog vóór de berichten loskwamen over het koelbloedig terugsturen van vluchtelingen, die in Syrië als ‘menselijk schild‘ kunnen dienen, en het afschieten van vluchtelingen bij de grens.

De ervaring leert, dat als je wegkijkt als dat soort informatie loskomt, je als krant medeplichtig bent aan het ontstaan van een ‘klimaat’ waarin de ‘toon‘ minder ‘zuiver‘ wordt. ‘Wegkijken‘ betekent niet dat men er helemáál geen letter aan wijdde, maar dat men die berichten niet op waarde schatte. Of, en dat lijkt mij aannemelijker, dat men het niet opportuun vond een ‘bondgenoot‘ in de strijd tegen die vermaledijde Poetin de maat te nemen. Dan escaleert het. En als je dan instapt op het moment dat de vlammen het rieten dak hebben bereikt, is er geen houden meer aan. Zie ‘Libië‘, en ‘Syrië‘.

Wat dat betreft is NRC wereldvreemder dan het kabinet. Maar vrees ik dat het kabinet ook al ver achter de feiten aanloopt. NRC-lezers die verder geen andere bron hebben voor hun nieuws, die krijg je wel mee met een oproep om terughoudend te reageren, en blij te zijn als Umar voor eind mei Turkije weer mag verlaten. Maar er zijn teveel mensen die het niet meer geloven. Nadat vorig jaar Geerdink en Umer al ‘door de wringer‘ werden gehaald, slaat het niet aan als je stelt dat ‘de diplomatie‘ hier een kans moet krijgen. Al helemaal niet voor al diegenen die gisteravond naar Pauw zaten te kijken, en daar vernamen dat de advocaat van Geerdink nu zelf ook achter de tralies zit.

Het is voor de Nederlander dichter bij dan een Chinese multimiljonair/kunstenaar, of een Russische ‘punk-groep‘ die na huisvredebreuk, en naakt copuleren in de foyer van een museum, ten overstaan van families met kinderen, als ‘protest‘ tegen de president, een ‘douw‘ krijgen, omdat ze, volgens de lokale normen, hun fatsoen niet kunnen houden. Die Nederlander ziet het niet ‘geostrategisch‘. Die kijkt naar het gedrag, en de onderwerpen die aan de orde worden gesteld, en of het hen in hun eigen vrijheid, en welvaart bedreigt. En journalisten oppakken, en wegbergen, en bedreigen, die onthullingen publiceren over mensen met macht, dat is nog altijd dichter bij huis, dan iemand die ‘ludiek extravagant‘, gesteund door miljoenen-bijdragen uit enig buitenland, zijn of haar best doet om de politieke leiding van een land uit de tent te lokken. Provo is folklore. Het had niets om het lijf. Al helemaal niet waar ‘opper-provo‘ Roel van Duyn zich tegenwoordig identificeert met die kliek die in Kiev door mevrouw Nuland aan de macht is gebracht, en ‘Groen-Links‘, als Haagse erfgenaam, steevast elke ‘R2P-ingreep‘ van mevrouw Powers steunt.

Het staat de pers, en ‘de politiek‘, vrij om opportunistisch te trachten kool en geit te sparen. Maar ik blijf erbij dat de Nederlandse media zichzelf daarmee geen dienst bewijzen. Ook niet als ze menen zelf perfect binnen dat keurslijf te vallen waarvan ze de contouren impliciet verdedigen. Iemand die er andere fatsoensnormen op na houdt, daar kan ik respect voor opbrengen. Ook als ik het volslagen oneens ben met hem, of haar. Iemand die marchandeert met die normen, al naar gelang een land, of leider, op de ‘hitlist‘ voor ‘regime change‘ staat, of op de ‘shortlist‘ met bondgenoten, die hoeft van mij geen respect te verwachten.

Oorlogscorrespondent Arnold Karskens, die een boek schreef over de corrupte media in ons land, behoort tot die groep die in het buitenland op zijn tellen moet passen, omdat ‘de politiek‘, en zijn aan het bureau vastgeplakte collega’s, hen niet dekken als ze in het verkeerde land op de verkeerde feiten stuiten, en er een artikel over schrijven in een Nederlandse krant.

Bron: http://stopdebankiers.eu/hoe-zit-dat-nou-met-die-persvrijheid-en-de-vrijheid-van-meningsuiting/