Het Britse referendum over de vraag of het Koninkrijk in de EU moet blijven, of beter kan vertrekken, komt dichterbij.

In eerdere bijdragen aan dit blog wijdde ik er al wel enige woorden aan, maar het wordt nu tijd om een ‘Brexit‘ serieus tegen het licht te houden. Alhoewel u dat ‘serieus‘ niet moet lezen als een kritiek op mijn eigen voorgaande bijdragen, die ‘niet serieus‘ zouden zijn geweest. Of als een pretentieuze inleiding, omdat u hier ‘de waarheid‘ over zo’n Britse stap kunt vernemen.

Zelfs als u het nieuws over dat referendum slechts oppervlakkig heeft gevolgd, moet het u duidelijk zijn dat het wemelt van de standpunten, en bijbehorende argumenten, en sentimenten, die de Britse kiezer motiveren om vóór, of tégen een vertrek te stemmen. Maar ook anderen, buiten het Verenigde Koninkrijk, grossieren in de meest uiteenlopende argumenten, en predicties over wat de gevolgen zouden kunnen zijn. Voor de Britten, voor de EU, en voor (de relatie met) de Verenigde Staten.

Groter dan dat is de wereld van de meeste commentatoren niet. En dat is tekenend, in een wereld die in rap tempo afstevent op een nieuwe breuk tussen twee ‘grootmachten‘. En om u duidelijk te maken waar ik op doel, noem ik die ‘grootmachten‘ hier ‘Wallstreet‘ en ‘Shanghai‘. De Verenigde Staten en de EU-elite werken als mieren aan een ultra-geheime ‘handelsovereenkomst‘ die, aan deze kant van de globe, ‘TTIP‘ wordt genoemd. En aan de andere kant van de Verenigde Staten ‘TTP‘. Terwijl China en Rusland bouwen aan hun ‘Shanghai Cooperation Organization‘.

Tussen die twee organisaties zitten markante verschillen. Verschillen die allerlei historische oorzaken hebben, maar tevens duidelijk maken dat we te maken hebben met een andere visie op de toekomst. ‘Wallstreet‘ verwacht alle heil van een corporale structuur, waarin grote bedrijven democratisch gekozen regeringen kunnen vertellen wat ze wel, en wat ze niet kunnen, en mogen beslissen. ‘Shanghai‘ draait dat om. Grote bedrijven krijgen de ruimte om te doen waar ze goed in zijn, maar aan het eind van de dag bepaalt de regering van het land hoe het beleid eruit ziet. Waarbij, ik zeg het maar even voor alle duidelijkheid, die regering niet noodzakelijk gekozen hoeft te zijn op de wijze waarop we dat in Europa en de Verenigde Staten gewend zijn.

‘Shanghai‘ is traditioneler dan ‘Wallstreet‘. Geen van beiden staat garant voor de ultieme democratie, maar de structuur van ‘Wallstreet‘ is in mijn optiek ronduit levensbedreigend, met formeel democratische structuren die als franje in de periferie wat mogen aanrotzooien, om het volk de illusie te geven dat het inspraak heeft. Maar het komt er op neer dat het volk zijn eigen cipiers mag uitzoeken. En we zien nu al dat dat systeem een overdaad aan ‘frictie‘ teweegbrengt, omdat de toplaag meent dat het voldoende is als men het volk ‘gelijke kansen‘ biedt, in die zin dat iedereen net zo’n ‘rat‘ kan worden als zij, als we onze schouders er maar onder zetten. En als we dat nalaten, zijn we terecht ‘prooi‘. Fred Reed, de Amerikaanse journalist en ‘vrijbuiter‘ die ik de laatste tijd wel vaker aanhaal, heeft er DIT over te zeggen.

Nou moet ik niet té ver voor de muziek uit lopen, want natuurlijk is het wel zo dat je op dit moment nog beter werkloos, of hulpbehoevend kunt zijn in Europa, dan in het gemiddelde ‘Shanghai‘-land. Maar de trends zijn niet bemoedigend, om het zo maar uit te drukken. Terwijl het ‘Shanghai‘-perspectief, dat veel dichter bij de idealen van Adam Smith ligt, waar hij de ‘Wealth of NATIONS‘ op zijn netvlies had, en niet de ‘Wealth of CORPORATIONS‘, wel degelijk een belofte aan het volk inhouden. Zelfs niet-gekozen regeringen moeten het volk tevreden houden, anders is het gedaan met hun macht. Bedrijven verkassen gewoon naar een ander ‘lage-lonen-land‘, als de grond hen te heet onder voeten wordt. Dat is een markant verschil.

Wellicht denkt u nu: Maar wat heeft dat nou met die ‘Brexit‘ te maken?

Nou, stel u een toekomst voor waarin regeringen van landen in het ‘Wallstreet‘ gebied ondergeschikt zijn aan de grootste corporale structuren, conform TTIP en TTP. Met Engeland dat als een soort ‘Zwitserland‘ gaat fungeren voor de ‘Shanghai‘-groep. Een ‘vrijhandelsnatie‘ in Europa. Er is volgens mij op bestuurlijk niveau nog helemaal niemand die het openlijk door die bril beziet. Dus ik heb het niet over een visie die de Engelsen motiveert, maar over een uitkomst die logisch past, als Obama zijn dreigement waarmaakt dat de Britten achteraan aan mogen sluiten, als ze nu uit de EU stappen.

Wat ik hiermee aan wil geven, is dat ‘Wallstreet‘ de Britten wel degelijk ziet als cruciaal voor het realiseren van hun plannen met Europa, en dat ze daarom veel druk op ‘Londen‘ uitoefenen om binnen de EU te blijven. ‘The City‘ is voor ‘Wallstreet‘ minimaal even belangrijk als ‘Wallstreet‘ zelf. Maar als de Britten besluiten te vertrekken, kijk dan niet raar op als ‘Wallstreet‘ die eigenwijze Engelsen volledig door de wringer trekt! Terwijl ‘Shanghai’ (nog) maar weinig te bieden heeft als alternatief. Maar dat zou wel eens rap kunnen veranderen.

Voordat u nu denkt dat ik de Britten adviseer om de EU te verlaten, moet ik u even uit die droom helpen. Ik adviseer de EU om ‘Wallstreet‘ te verlaten. Wat niet noodzakelijk tot gevolg heeft dat een ‘Brexit‘ dan wordt voorkomen. Integendeel! Maar dat komt omdat de motivatie voor de Britten om hun land uit de EU los te weken niet is geënt op bovenstaande overwegingen, maar op sentimenten en een verlangen naar de terugkeer van de ‘Splendid Isolation‘. Daar komen geen rationele overwegingen aan te pas.

Mijn stelling is dus eigenlijk, dat het antwoord op de vraag of een ‘Brexit‘ gunstig, of ongunstig is voor het Verenigd Koninkrijk, of Engeland, Wales en Noord-Ierland, of Schotland, in grote mate afhankelijk is van de beslissing die ‘Brussel’ neemt. Levert de EU zich uit aan ‘Wallstreet‘? Of keert het terug naar haar wortels, en herpakt de EU zich als een échte ‘handelsgemeenschap‘? Of spat die hele EU uiteen, omdat de vloed aan ‘hervormingen‘ die ons door de strot worden gewrongen om ons klaar te stomen voor ‘TTIP‘, de EU fataal worden? Ik weet het niet. Maar ik zit op het puntje van mijn stoel.

Bron: http://stopdebankiers.eu/het-wordt-spannend-brexit-komt-steeds-dichterbij/