Luister naar dit Artikel

Die vraag stel ik mij ook met enige regelmaat. Dit blog is geen krant, of tijdschrift. En ik heb geen commerciële belangen bij dit blog. Dus ik kan het mij permitteren om bepaalde gebeurtenissen weer te geven zoals ze op mij overkomen. Zonder benauwd te zijn ‘advertentie-inkomsten‘ te missen, of ‘toegang‘ tot een exclusieve bron. Het resulteert in frequente waarschuwingen over de koers van, met name, de NAVO. En Centrale Banken en overheden die er een potje van maken. 

De logische volgorde voor onrust onder de bevolking, is dat de pers het oppikt, en er politici mee lastig valt. Maar dat was vroeger. De pers is hier meer ‘probleem‘, dan ‘oplossing‘. Wat resulteert in een ongebruikelijk fenomeen. Terwijl de pers met de ogen strak op de navel gericht haar knopen telt, breken politici eigenmachtig door het ‘cordon sanitaire‘. En niet alleen de ‘populisten‘. Maar ook een Steinmeier die zich openlijk afvraagt waar de NAVO mee bezig is. Juncker die naar St. Petersburg afreist om met Poetin te spreken. Sarkozy die er zijn opwachting maakt. En de Premier van Bulgarije die ‘klip-en-klaar‘ aangeeft geen behoefte te hebben aan oorlog met Rusland, en daarom afziet van het leveren van vlooteenheden voor een versterkte Zwarte Zeevloot van de NAVO.

Politici en pers zitten, traditioneel, gevangen in een lichtelijk perverse manier van ‘proefballonnetjes‘ oplaten, kijken hoe de media reageren, en vervolgens implementeren, of iets nieuws verzinnen. Dat is lichtjaren verwijderd van de tijd waarin politici met grootse, meeslepende visies kwamen, en die door dik en dun verdedigden. Zonder acht te slaan op peilingen, of kritiek van journalisten. Ze vertrouwden op de burger! En geloofden in hun gelijk.

Wat nu het probleem is van de vele, inmiddels praktisch onafgebroken waarschuwingen via de ‘alternatieve media‘, en op Rusland gerichte publicisten in het westen, dat is dat de MSM niet reageren. Waarop de politici denken: ‘Hé! Daar kan ik mee wegkomen!‘ Terwijl de burgers zich hoe langer hoe meer op alles richten, behalve de MSM. En als er dan een populist instapt die knotsgekke dingen zegt, krijgt hij de steun van de burger, die zich niet gehoord weet, en boos is. Dat is eigenlijk zó logisch, dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat mensen die er hun beroep van hebben gemaakt de voorkeur van de kiezer in kaart te brengen, dat niet onderkennen. Met als gevolg steeds grotere verschillen tussen hun ‘gewogen predicties‘, en de uitslag bij verkiezingen en referenda.

Dat er in Europa een groeiend aantal ‘mainstream‘ politici uit het ‘model’ stappen, en de kant kiezen van de burgers en bedrijven, tégen het media-circus en hun ‘R2P‘-verdwaasde klantenkring, is voor mij een spoortje hoop. Maar het voedt ook het bange voorgevoel dat er in ‘Washington‘ en ‘Brussel‘ lieden opstaan die zien dat ze hun snode plannetjes vaarwel kunnen kussen, tenzij ze op korte termijn een oorlog met Rusland uit de ‘Hoge Hoed‘ weten te toveren.

Je kunt, op de één of andere verwrongen manier, degenen die onophoudelijk waarschuwden voor dergelijk onheil verwijten dat ze daardoor de zaak op ‘scherp‘ hebben gezet. Dat de MSM hen negeerden ‘omdat het ‘doemdenken‘ was, maar dat daardoor de politici dachten: ‘Hé! Oorlog met Rusland. En de MSM liggen er niet wakker van……‘. Want het lost nogal wat problemen op voor de ‘Hoge Dames/Heren‘, en met name die ene ‘Dame‘ die zich warmloopt voor het Amerikaanse presidentschap. Maar hoe hou je dat beheersbaar? Of gok je erop dat de Russen uiteindelijk terugschrikken?

Vanaf februari, toen Rusland met een initiatief kwam voor een ‘Staakt-het-Vuren‘ in Syrië, en vredesonderhandelingen in Genève, wat de Verenigde Staten met frisse tegenzin overnamen, omdat ze in Syrië met hun rug tegen de muur stonden, nadat de door hen getrainde ‘gematigde‘ rebellen allemaal waren overgelopen naar ISIS en Al Qaida, probeerde de Verenigde Staten de gevechtspauze te benutten voor een hergroepering. Ze weigerden, en weigeren nu nog steeds, aan te geven waar hun ‘gematigde‘ rebellen zitten, die gesteund door NAVO-eenheden uit de Verenigde Staten, Engeland, Frankrijk, Duitsland en Turkije, niet gebombardeerd zouden mogen worden. De reden is simpel: Dat soort eenheden zijn er niet, of nauwelijks, of in ‘trainingskampen‘ in het grensgebied, afgezien van de Koerden, die zich laten gebruiken.

De Verenigde Staten stellen dat hun ‘gematigde‘ rebellen zich in hetzelfde gebied bevinden als Al Qaida, en dat ze er in al die maanden nog niet in zijn geslaagd hun ‘gematigde‘ mannen op keurig geografisch bepaalde locaties te groeperen. Dat komt omdat er geen verschil is, tussen Al Qaida en Amerika’s ‘gematigde‘ rebellen. Ze vechten zij aan zij. En trekken zich niks aan van het ‘Staakt-het-Vuren‘, liepen al weg uit Genève voor de onderhandelingen goed en wel begonnen waren, en plegen aanslagen op voedselkonvooien.

De Russen, die keer op keer de Amerikanen, en de NAVO, vragen om samen op te trekken tegen ISIS en Al Qaida, krijgen niet alleen steevast ‘nul‘ op het rekest, maar tevens het verzoek om Al Qaida niet aan te vallen, maar alleen posities van ISIS. Of liever: Om gewoon op te rotten uit Syrië, zodat de Amerikanen met hun vrienden van ISIS, Al Qaida, Qatar, Saoedi Arabië en Nederland korte metten kunnen maken met de broze democratie in dat land, en er een ‘failed state‘ van kunnen maken naar Libisch, Iraaks of Afghaans model. Ik noem hier Nederland niet omdat Koenders, Hennis en Rutte iets in de melk te brokkelen hebben, of zelfs maar beseffen waar ze mee bezig zijn. Maar omdat ze wel degelijk die Derde Wereldoorlog dichterbij brengen met hun verlangen om de ‘Goede Soldaat‘ uit te hangen, namens u en mij.

Aan Nederlandse politici heb je niks. Veel te ‘provinciaals‘. Simpele boeren die het te druk hebben met ‘bonnetjes‘, en incidenten in Appelscha, of Luttelgeest. Geen Wereldburgers. En alleen in naam ‘Europeanen‘, omdat het er bij hoort. En ‘Brussel‘ aantrekkelijke perspectieven biedt voor politici die in eigen land door de mand gevallen zijn, zoals Frans Timmermans, met zijn warme pleidooien voor een ‘regime change‘ in Oekraïne, en consequente bewering dat het onbestaanbaar was dat Rusland en China de handen ineen zouden slaan. Nu mag hij in ‘Brussel‘ het ‘vluchtelingenvraagstuk‘ oplossen, en betaalt hij Erdogan drie miljard om bij de grens met Syrië vluchtelingen te liquideren, zodat ze niet kunnen verdrinken in ‘onze‘ Egeïsche-, of Middellandse  Zee. Zelfs Artsen Zonder Grenzen heeft zich al vol walging van die fantasten afgewend, die dachten hun eigen bestuurlijke onvermogen af te kunnen kopen met belastinggeld, en vrije visa voor alle Turken, in een tijd waarin dat land in oorlog is met haar eigen burgerbevolking van Koerdische afkomst.

Maar helpt het?

Bron: http://stopdebankiers.eu/heeft-waarschuwen-voor-naderend-onheil-eigenlijk-wel-zin/