In artikelen, boeken en op websites over de Heersende Elite en hun plannen staan verwijzingen naar het Verslag van Iron Mountain. De “IJzeren berg” is een stadje in Michigan. Het gaat om een verslag dat in 1966 werd vrijgegeven voor publicatie, alhoewel dat nooit de bedoeling is geweest van de meeste betrokkenen.

Toen dit boek bekendheid kreeg kwam het op de bestsellerlijst van de New York Times en werd het in 15 talen vertaald. Van meet af aan woedde een heftige discussie over de vraag of dit nu een echt rapport betreft, een verzonnen verhaal, of een grap. Op 20 november 1967 verscheen een nummer van U.S. News and World Report. Hierin stond dat een hooggeplaatst persoon uit de Amerikaanse regering die niet met naam wilde worden genoemd, kon bevestigen dat het om een echt verslag ging. Hij vertelde ook dat President Johnson, toen die het verslag las, had bevolen om het voor altijd te verbannen en te onderdrukken.

Debunkers

Vijf jaar na verschijning van het boek claimde een man, Leonard Lewin, in de New York Times Book Review dat hij het hele verslag uit zijn duim had gezogen en zelf had geschreven. Zo kwam hij zelfs in het Guiness Book of Records terecht met de meest succesvolle literaire grap aller tijden. Jawel.

Op 26 november 1976 schreef Herschel McLandress (een auteursnaam van professor John Kenneth Galbraith) in de Washington Post dat het hier helemaal niet om een grap ging omdat hij als lid van de CFR (Council on Foreign Relations) was uitgenodigd om aan die studiegroep deel te nemen.

Hij kon toen geen deel uitmaken van het vaste panel, maar werd van tijd tot tijd officieus om raad gevraagd. Het was de bedoeling dat het verslag niet zou uitlekken, en hij vond het niet verstandig dat het publiek er nu vanaf wist, maar hij kon de conclusies van het verslag alleen maar onderschrijven…

Varsity, een krant uit Cambridge, haalt de volgende teksten uit een interview met Galbraith aan: Weet u wie de schrijver is van het Verslag uit Iron Mountain?

Galbraith: Ik maakte wel deel uit van die samenzwering, maar ik heb dat verslag niet geschreven. Ik heb altijd aangenomen dat het was geschreven door de man die ook het voorwoord heeft geschreven, de heer Lewin.

Het panel dat uit 15 leden bestond werd de Speciale Studiegroep (Special Study Group) genoemd. Het werd in 1963 bij elkaar gebracht om te onderzoeken wat er zou gebeuren als de Verenigde Staten in een toestand van voortdurende vrede zouden leven. Men ontmoette elkaar in een ondergrondse bunker, nabij Iron Mountain, en ook op andere plaatsen; hun werk duurde twee jaar. Een lid van deze groep, een professor aan een universiteit uit het midwesten, besloot om het verslag te publiceren.

De conclusie was dat vrede niet in het belang is van een stabiele samenleving. Zelfs “als vrede haalbaar zou zijn, was het niet in het belang van de samenleving om ernaar te streven.” Oorlog drijft een economie aan. Een regering zou niet kunnen blijven bestaan zonder oorlog; landen zijn ontstaan om oorlog te kunnen voeren. Oorlog dient nog een vitale functie: het kan collectieve agressie onder de bevolking in banen leiden.

Op de lijst met aanbevelingen stond o.a. dat er lichamen moeten worden gemaakt om die oorlogen te kunnen voeren. Men raadde bloederige spelletjes aan, of het scheppen van alternatieve vijanden die de bevolking bang maken. Bijvoorbeeld verslagen van buitenaardse levensvormen of levensbedreigende vormen van vervuiling. Tenslotte vond men het raadzaam om slavernij opnieuw in te voeren.

Luister hier:
Silent Weapon Warfare
Deborah Tavares

Het doel van deze studie zou zijn ‘het bestuderen van verschillende manieren om de samenleving te stabiliseren’. Dat klinkt lovenswaardig, maar wie het verslag goed leest begrijpt dat met ‘de samenleving’ eigenlijk ‘de regering’ bedoeld wordt. ‘Stabiliseren’ betekent dan: in het zadel houden. Deze studie is een onderzoek naar manieren om een zittende regering zijn macht over het volk te laten behouden en te voorkomen dat de mensen in opstand komen. Aan het begin van het verslag staat dat men niet bezig is over goed en kwaad te oordelen; ook zaken als vrijheid of mensenrechten worden niet aan de orde gesteld.Het gaat niet over ideologie, nationalisme of religie.

Het verslag zegt dat voorgaande studies zich hebben beziggehouden met de wenselijkheid van vrede, het belang van menselijk leven, de superioriteit van democratische instellingen, de beste resultaat voor het grootste aantal mensen, de ‘waardigheid’ van het individu, de wenselijkheid van een goede gezondheid en lang leven, en andere voorwaarden die zijn betrokken bij studies over vrede. De Speciale Studiegroep vindt dat dergelijke voorwaarden niet zouden moeten worden toegepast. Men heeft doelbewust normen van materiële wetenschappen toegepast op hun denken. Het belangrijkste kenmerk daarvan is niet dat men zaken telbaar of meetbaar maakt, zoals wel wordt gedacht, maar dat het alle waardeoordelen verwaarloost. Er komt geen ethiek bij kijken.

In het verleden is oorlog de enige methode gebleken om een regering in het zadel te houden. Als mensen bang zijn voor plunderingen en aanvallen van een vijand, dan accepteert men van alles en nog wat dat in tijden van oorlog onacceptabel zou zijn. Door nationalistische gevoelens aan te wakkeren en mensen loyaal te maken aan hun leiders, draait alles om overwinningen. Wie het daar niet mee eens is wordt een verrader genoemd.

In tijden van vrede beginnen mensen te mopperen over hoge belastingen. Ze willen dan geen tekorten of staatsbemoeienis. Als ze hun leiders niet meer respecteren worden ze gevaarlijk. Geen regering heeft het lang kunnen overleven zonder duidelijke vijanden en gewapende conflicten. Oorlog is dus onmisbaar om de “maatschappij te stabiliseren”.

Het oorlogssysteem is niet alleen essentieel voor het bestaan van landen als politieke eenheden; het is ook onmisbaar om een stabiele politieke structuur te scheppen. Zonder oorlog is geen enkele regering in staat gebleken om zijn eigen bestaan te legitimeren, of zijn recht op te eisen om de maatschappij te regeren. De dreiging van oorlog rechtvaardigt het bestaan van een regering. Zonder die dreiging kan men de macht niet lang vasthouden. De geschiedenis laat het ene voorbeeld na het andere zien waar een regering zonder oorlogsdreiging tot ontbinding moest overgaan. Privébelangen, reacties op sociale onrechtvaardigheid of andere elementen zorgden voor die ontbinding.

Het verslag zegt dat we een periode in de geschiedenis naderen, waarin de oude formules niet langer werken. Dat komt omdat het nu mogelijk is geworden om een wereldregering te scheppen waarin alle landen kunnen worden ontwapend en een wereldleger kan worden opgebouwd dat de massa in bedwang kan houden – een toestand die VREDE “genoemd wordt”.

Zoals het verslag zegt: De wereldvrede houdt volledige en algemene ontwapening in.

Er zullen dan geen zelfstandige landen meer bestaan die de bevoegdheid hebben om de oorlog te verklaren aan een ander land. Er is wel militaire actie mogelijk tegen politieke onderdelen die tegenwerken, maar die zullen vredesoperaties worden genoemd. De soldaten heten bewakers van de vrede, ook al moorden en vernielen ze erop los.

Het verslag concludeert dat oorlog niet kan worden vervangen,

tenzij die vervanging aan de volgende drie voorwaarden voldoet:

1) Het moet in economisch opzicht verspillend zijn

2) Het moet een geloofwaardige dreiging van enorm formaat vertegenwoordigen, en

3) Het moet een logisch excuus aandragen om mensen te dwingen hun regering te dienen.

Dienstplicht heeft zijn voordelen. De regering kan er alle asociale, onaangepaste elementen van de samenleving in kwijt. In vredestijd kan men hen wijsmaken dat ze tegen armoede vechten, of helpen de planeet schoon te maken, of de economie opkrikken, of het algemeen belang op andere wijze dienen. Elke tiener zou dienstplichtig zijn, juist in de periode dat men tegen autoriteit in opstand zou kunnen komen.

Oude mensen kunnen ook gedwongen worden tot dienstplicht om achterstallige belastingen of boetes af te lossen. Andersdenkenden kunnen hoge boetes krijgen waardoor ze allemaal tot deze vorm van dwangarbeid in het leger kunnen worden veroordeeld.

Het Verslag: We zullen onderzoeken … hoe militaire instellingen hebben gediend om asociale elementen een acceptabele rol te verschaffen in de sociale structuur. Om de potentiële vijanden van de staat een acceptabele plek te verschaffen zal slavernij of dwangarbeid in een of andere vorm opnieuw moeten worden ingesteld… aangepast aan de moderne technologie en politieke processen van vandaag. De eerste logische stap zou zijn het instellen van een soort “universele” legereenheid.

Het publiek zou zich volgens het verslag bezig moeten houden met onbelangrijke activiteiten, zodat men geen tijd heeft om deel te nemen aan politieke discussies of om in opstand te komen. Ontspanning, oppervlakkige spellen en quizzen op tv, pornografie en komedies

zouden een belangrijke rol kunnen spelen, maar bloederige spelletjes boden toch de beste perspectieven. Bloederige spelletjes zijn ‘sportieve’ ontmoetingen tussen personen of teams, die voldoende agressief van aard zijn om de toeschouwers ertoe aan te zetten hun frustraties via het spel uit te leven. Deze gebeurtenissen moeten minimaal een vurige loyaliteit aan het eigen team uitlokken bij de fans; de spelers moeten het risico lopen op verwondingen of zelfs de dood.

De gewone mens heeft een morbide fascinatie met geweld en bloed.

Een gevecht op het schoolplein trekt meteen toeschouwers.

Bokswedstrijden, voetbalwedstrijden, autoraces en noem maar op worden dagelijks uitgezonden.

De Romeinse Keizers hebben de Spelen met de gladiatoren en publieke executies door wilde beesten met dat doel ingesteld. Tijdens het voetbal EK in België in 1985 brak een enorme rel uit tijdens een wedstrijd. Er vielen 38 doden en meer dan 400 gewonden.

Het Verslag uit Iron Mountain concludeert dat bloederige spelletjes geen goede vervanging voor oorlog kunnen zijn. Geweld in sportwedstrijden zijn wel nuttig om mensen af te leiden, hun tijd te doden en groepsloyaliteiten op te wekken, maar deze effecten op de psyche van de natie kunnen toch echt niet tippen aan de intensiteit van oorlogshysterie. De wereldregering moet nog even worden uitgesteld tot een beter alternatief voor oorlog kan worden gevonden.

In tijden van oorlog klagen mensen niet over de lage levensstandaard en blijven toch trouw aan hun leiders. Een alternatief voor oorlog moet dezelfde reacties in mensen opwekken. Er moet dus een nieuwe vijand worden gevonden die de hele wereld bedreigt; de dreiging van dat gevaar moet net zo verschrikkelijk zijn als de dreiging van oorlog.

Trouw van het volk is gebaseerd op een doel, en daarvoor is een vijand nodig. De vijand die het doel bepaalt moet waarachtig enorm zijn. Op zoek naar een geschikte dreiging kan worden opgemerkt dat die dreiging helemaal niet echt hoeft te zijn. Een werkelijke dreiging is natuurlijk beter, maar een zelfbedachte kan net zo goed zijn werk doen, onder voorwaarde dat de mensenmassa’s geloven dat die wel echt is. Geloofwaardigheid is belangrijker dan waarheid.

Armoede is onderzocht als potentiële wereldwijde vijand, maar is verworpen omdat die niet voldoende afschrikwekkend is. Alleen voor de mensen die nooit eerder in armoede hebben geleefd wordt dit als een bedreiging ervaren, maar voor de rest van de wereld is armoede nu al een alledaags feit.

Een invasie door buitenaardsen is ook terdege overwogen. Er zijn al experimenten uitgevoerd in die richting, maar die wezen erop dat de reactie van de massa onvoldoende voorspelbaar was omdat men de bedreiging als ongeloofwaardig kon opvatten.

Het Verslag: Geloofwaardigheid vormt de kern van het probleem wanneer het erom gaat een politieke vervanging te vinden voor (dreiging van) oorlog. Daarom schieten de voorstellen voor buitenaardse invasies, hoe geschikt in vele andere opzichten ook, toch tekort.

Dit verslag kwam uit in 1966, toen het idee van buitenaardse aanwezigheid nog erg ver gezocht leek. Dat is nu veranderd. Een groeiend deel van de bevolking gelooft nu dat er intelligente levensvormen buiten de aarde kunnen bestaan en onze beschaving wellicht in de gaten houden. Of dat geloof terecht is of niet, daar gaat het hier niet om. Het gaat erom dat een dramatische ontmoeting met aliens, vertoond op tv – zelfs als het volledig in scene gezet is met computertechnologie of lasershows in het luchtruim – nu kan worden gebruikt om alle regeringen bij elkaar te roepen in een wereldregering om de vermeende dreiging te weren. Aan de andere kant, als men de buitenaardsen als vredelievend zou waarnemen, zou een alternatief scenario bestaan uit het vormen van een wereldregering, die een verenigd menselijk ras gaat vertegenwoordigen in een soort van galactische federatie. Beide scenario’s zijn nu veel geloofwaardiger dan in 1966.

De laatste kandidaat die als bruikbare wereldwijde dreiging kan dienen is vervuiling van het milieu. Dit werd als beste alternatief beschouwd omdat het kon worden verbonden met aantoonbare gebeurtenissen zoals smog en watervervuiling. Het kon dus deels met feiten worden ondersteund en daardoor eerder geloofwaardig gemaakt. Er konden voorspelling worden gedaan over het einde van de aarde die er net zo angstaanjagend uitzagen als een atoomoorlog. De nauwkeurigheid van de voorgestelde ‘feiten’ zou er niet zo veel toe doen. Het doel is om mensen bang te maken, niet om hen te informeren.

Misschien zou het nodig zijn om het milieu doelbewust te vervuilen, om de voorspellingen geloofwaardiger te maken en om de publieke aandacht te richten op een vijand die zelfs nog angstaanjagender is dan buitenaardse wezens. Men zal een lagere levensstandaard accepteren, hogere belastingen en overheidsingrijpen in hun leven, en dat beschouwen als de prijs die betaald moet worden ‘om Moeder Aarde te redden.’ Het vergiftigen van de lucht en de voornaamste watervoorraden is al goed op gang gekomen.

In de loop der tijd is er veel verwarring gezaaid over wie het Report from Iron Mountain geschreven zou hebben. Het kan geschreven zijn door Herman Kahn, John Kenneth Galbraith, Dean Rusk, Clare Booth Luce, Leonard Lewin, of door William F. Buckley. Maar maakt het nou echt iets uit? Of dit nu een politieke satire is of een serieus verslag, het verklaart de werkelijkheid om ons heen. Je kunt met het Verslag in de ene hand en de krant in de andere, elke grote trend in de V.S begrijpen, dat de blauwdrukken van het Verslag nauwkeurig volgt. Wat eerst onbegrijpelijk leek, wordt dan duidelijk: overconsumptie en verspilling, ontwikkelingshulp, de vernietiging van de Amerikaanse industrie, ontwapening, een nationale politiemacht, de schijnbare achteruitgang van de macht van de Soviet Unie, het leger van de Verenigde Naties, een wereldbank, een wereld-munteenheid, het verzwakken van nationale onafhankelijkheid door allerlei verdragen, paniek over vervuiling.

Geloofwaardigheid is de sleutel, niet de werkelijkheid. Het gaat erom wat men mensen wijs kan maken. Onze omgeving en het milieu zijn nu inderdaad voldoende vervuild om veel doemscenario’s geloofwaardig te maken. Dan heb je alleen nog medewerking van de grote media nodig, en herhaling.

Dit plan lijkt zijn vruchten af te werpen. De gehele geïndustrialiseerde wereld is overspoeld met documentaires, drama’s, films, liedjes, gedichten, bumper stickers, posters, protestmarsen, toespraken, seminars, conferenties en concerten.

Het eindresultaat is overweldigend. Hoe kan dat allemaal een leugen zijn?

Luister ook naar alle beroemdheden en popsterren die de milieubeweging steunen.

Op 27 maart 1990 verscheen in de New York Times – die in handen is van de CFR- een citaat van Michael Oppenheimer, ook een lid van de CFR:

“Het broeikaseffect, aantasting van de ozonlaag, ontbossing en overbevolking zijn de 4 ruiters van de Apocalyps van de 21e eeuw… terwijl de koude oorlog op de achtergrond raakt, wordt het milieu de grootste zorg voor de internationale veiligheid.”

Lester Brown, ook een lid van de CFR, zei in 1991:

“De strijd om de wereld te redden zal de ideologische strijd vervangen als organiserend thema van de nieuwe wereldorde.”

Hoe vaak moet ik dit nu nog uitleggen?

De hele groene beweging, de milieubeweging, de Red-de-Aarde-beweging, is op gang gezet door de CFR. Dit is de dreiging die oorlogsdreiging moet vervangen. Het moet de emotionele en psychologische basis gaan vormen voor de nieuwe wereldregering.

De Club van Rome is een groepje wereldplanners die jaarlijks hun doemscenario’s publiceren gebaseerd op voorspellingen over overbevolking en hongersnood. De leden van de club komen overal vandaan, maarAmerika is vertegenwoordigd door Jimmy Carter, Harlan Cleveland, Claiburne Pell, Sol Linowitz.

Een wereldregering die geboortebeperking gaat opleggen, en indien nodig, euthanasie. Dat is een vriendelijk woord voor het vermoorden van oude, zwakke mensen en mensen die niet mee willen werken. De mens zelf moet het doel worden.

Ik wil het niet doen voorkomen alsof geboortebeperking de enige manier is om de bevolkingsgroei te stoppen…

Oorlogen, zoals ik al zei, zijn tot nu toe wat teleurstellend geweest in dit opzicht, maar bacteriologische oorlogvoering kan misschien meer succes hebben. Als we eens per generatie een Zwarte Dood de wereld in kunnen sturen, kunnen de overlevenden zich vrij blijven voortplanten zonder de wereld te overbelasten… een wetenschappelijke wereldmaatschappij kan niet stabiel zijn zonder wereldregering. Het zal noodzakelijk zijn om manieren te vinden om de bevolkingstoename te stoppen. Als dit niet door oorlogen, plagen en hongersnood lukt, dan zal een machtige internationale autoriteit vereist zijn. Deze autoriteit zal het voedsel moeten verdelen onder de bestaande landen; wanneer de bevolking in zo’n land toeneemt, zal er niet meer voedsel worden toegewezen. Zo zal men eerder gedwongen worden tot geboortebeperking.

Wat kunnen we doen om het lijden en ziekte uit te bannen? Het lijkt een mooi idee, maar niet zo nuttig op lange termijn. Als we dat proberen kunnen we de toekomst van onze soort in gevaar brengen. Het is vreselijk dat ik dit moet zeggen. De wereldbevolking moet worden gestabiliseerd, en om dat te bereiken moeten we zo’n 350.000 mensen per dag uitschakelen. Dit is zo erg om te overwegen dat we het niet zouden mogen zeggen, maar het is net zo erg om het niet uit te spreken.

We moeten ons niet in de luren laten leggen door mooie praatjes over het behoud van Moeder Aarde. De alarmbellen die nu overal worden gerinkeld voor het behoud van de planeet maken deel uit van de list. Het werkelijke doel is een wereldregering; dat is het echte doemscenario waar we ons druk over moeten maken. De vernietiging van de economische kracht van de geïndustrialiseerde landen is niet meer dan een noodzakelijke voorwaarde om die landen in hun wereldwijde web te kunnen verstrikken.