In een schokkend interview bekende de Duitse minister van financiën Wolfgang Schäuble dat open grenzen de Duitsers van „degeneratie door inteelt” kunnen redden door zich te vermengen met Arabieren en Noord-Afrikanen. Hoe het Duitse denken in zeventig jaar tijd van het ene naar het andere uiterste doorsloeg zal misschien een raadsel blijven, maar niemand in Europa stemde in een democratisch proces ooit voor de invoering van multiculturele samenlevingen.

Multiculturele samenlevingen

Ondanks dat het Europese continent honderden verschillende culturen heeft voortgebracht,  kwam de kunstmatige multicultuur pas sinds de jaren zestig en zeventig ter wereld als nageboorte van ongebreidelde massa-immigratie. De vele migranten zouden zich uiteindelijk weigeren aan te passen en slaagden gezien de hoge uitkeringsafhankelijkheid doorgaans niet eens voor hun economische integratie. De ontstane chaos kreeg achteraf een politiek etiket en de multiculturele samenleving werd een feit, alsof de ondoordachtheid ervan altijd zo bedoeld was.

Inmiddels, ruim een halve eeuw later, stellen de tientallen miljoenen migranten van buiten Europa de tolerantie van de autochtone ontvangers zwaar op de proef. De multiculturele samenleving die niet kon slagen is dan ook faliekant mislukt, alhoewel het Europese leiders als Cameron, Merkel en Sarkozy een halve carrière tijd kostte om dat toe te geven.

Na assimilatie en integratie zijn we aanbeland bij acceptatie—we moeten accepteren dat we nooit meer een eigen volk zullen zijn. Maar hoe is het ooit zover gekomen? Waarom was het verzet tegen het uitwissen van autochtone identiteit niet groter? En waar lag de kiem van het idee om onze landen zonder slag of stoot te laten volstromen met Arabische en Afrikaanse zoontjesoverschotten, een sociologische en demografische ramp die toekomst van Europese kinderen onherroepelijk en onherkenbaar zou gaan veranderen?

Integratieperikelen

In tegenstelling tot de moslims en andere niet-Westerse migranten die recent naar Europa trokken, pastten Europese groepen die in het verleden naar Amerika vertrokken zich wel degelijk aan de daar geldende cultuur aan. Van de huidige blanke Amerikanen stamt bijvoorbeeld de helft af van Duitse migranten. Duits-Amerikanen vormen zodoende de grootste minderheid, maar als groep vallen ze geenszins op. Ze gingen op in de dominante Angelsaksische cultuur die de Britse kolonialen hadden gesticht. Ze ‘verduitsten’ Amerika niet, maar veramerikaniseerden zichzelf en ruilden hun moedertaal in voor het Engels. Hoe groot is het contrast wel niet met de miljoenen Mexicanen en evenveel illegalen die de afgelopen halve eeuw naar Amerika kwamen om vooral geen woord Engels te leren spreken? Amerika omarmde inmiddels een kwart van de Mexicaanse bevolking, meer dan dertig miljoen personen, waarvan tweederde illegaal. Als groep droegen met name de illegalen weinig tot niets aan de Amerikaanse cultuur bij, omdat ze Mexicanen zijn gebleven.

Ook in Europa ervaren we deze tweedeling tussen aangepaste en onaangepaste migranten. Raad eens welke van de twee groepen het vaakst slachtoffer van discriminatie beweert te zijn? Tijdens de Gouden Eeuw moesten migranten de Nederlandse cultuur wel overnemen, omdat er geen sociaal vangnet bestond, maar de afgelopen decennia botsen we op hele volksstammen die onze cultuur en onze waarden weigeren eigen te maken. Terwijl de Angelsaksische Amerikanen de komst van Duitse migranten anticipeerden en ze tot verplichte integratie dwongen, hebben Europese leiders nooit tot doel gehad om de nieuwkomers in ons te veranderen.

Koloniale wansmaak

Die Europese laissez faire-houding aangaande massamigratie heeft wellicht een historische reden. De multiculturele samenlevingen die met name Noord- en West-Europa gesticht hebben, vloeien mogelijk voort uit een koloniale verzamelwoede, de drang van rijke elites om de wereld te willen bezitten. Na het veroveren van grond, land en het onderwerpen van hele continenten vol mensen, na het plunderen en binnenhalen van ‘s werelds hulpbronnen, na het tot bezit verklaren van archeologische kunstschatten, verzameld in bijvoorbeeld het Louvre of het British Museum, en na zelfs de slavernij en de mensenhandel bleef er nog maar één mogelijkheid over om deze allesomvattende bezitsdrang te bevredigen—de menselijke dierentuin al dan niet het stichten van een multiculturele samenleving.

Ik maak geen grap. Op het hoogtepunt van de koloniale wansmaak werden primitieve families uit de hele wereld verzameld en in Europa en Amerika voor publiek tentoongesteld. We hebben dit fenomeen uit ons culturele geheugen gewist, maar ook vandaag herkennen we het fenomeen in de exposities van mensen in bijvoorbeeld Madame Tussauds of Body Worlds. Zulke ecposities tonen een duistere kant van de westerse mens, die zelfs zijn idolen en de opgezette lichamen van zijn medemens wil kunnen bezitten en aanraken.

Maar in een recent verleden, tot 1950, konden dagjesmensen met hun kinderen inderdaad bezoekjes brengen aan levende nomadenfamilies, zoals bijvorbeeld de Sami uit Lapland, die zich in de Hagenbeck dierentuin bij Hamburg lieten bekijken, of de Sioux-indianen bij Chicago. Ze waren geen slaven, kregen betaald en wonnen soms goede contracten inclusief hotelovernachtingen. Soms waren ze professionele acteurs die zich middels onderwijs optrokken aan de modernere Europese cultuur. Bovenal boodt het deelnemers een zeldzame kans om hun nomadencultuur aan de wereld te tonen, zeker in een tijd zonder televisie en internet. Naast onvermijdelijk misbruik hadden de ‘mensentuinen’ dus een deels educatieve functie.

 

Het lot van de Sami

De eerder genoemde Sami leven nog steeds in het noorden van Noorwegen, waar ongeveer de helft van de populatie leeft, maar ook in Zweden, Finland en op het Russische Kola-schiereiland. Ze woonden er al lang voordat nationale grenzen hun leefgebieden zouden doorkruisen. Ze stammen af van mensen die zich tien- tot zesduizend jaar geleden in het gebied vestigden. Als volk vormen ze een eigen groep, los van de meer zuidelijke Finnen, Zweden en Noren. De Scandinaviërs en de Sami deelden duizenden jaren lang een op plaatsen overlappend leefgebied, omdat ze van geheel verschillende voedsel- en hulpbronnen afhankelijk zijn. De zuidelijkere Scandinaviërs dreven al vroeg handel over zee met de overige Europeanen en vestigden boerderijen, terwijl de Sami zich ontwikkelden als jagers en verzamelaars die leefden van visserij en rendierhouderij.

De Sami zijn autochtone Europeanen, blanke mensen met ook blonde exemplaren, maar ze  verschillen genetisch sterk van de andere Europeanen. Wetenschappers vermoeden dat ze als een soort zijtak afstammen van een kleine groep Europeanen die zich in een ver verleden van de rest heeft afgesplitst. Ze hebben een nauwe, platte neusbrug om de koude poollucht bij inademen nog beter te kunnen verwarmen alsook ‘spleetogen’ zoals bij sommige Oost-Aziatische volkeren, waar ze niet mee verwant zijn.

De Sami worden voor het eerst genoemd in Noorse en IJslandse sagas uit de elfde tot dertiende eeuw, zoals de saga over Egil, die verhaalt hoe de nationale held van IJsland ‘s zomers met zijn vikingmaten terug naar Noorwegen vaart om de Sami in Lapland op te jagen, hun schedels in te slaan en hun voedsel en welvaart te plunderen. Door de eeuwen heen werden de Sami regelmatig als minderwaardige mensen afgeschilderd. De industrialisering van Europa bereikte ook het hoge noorden, waardoor de Sami steeds meer land bedoeld voor hun rendierkuddes moesten opgeven. Ze werden in Zweden ooit te werk gesteld in een slavenmijn. Europese anthroplogen hielden leden van de Sami onder schot, terwijl ze zich moesten uitkleden om  ‘schedelmetingen’ te ondergaan, uiteraard bedoeld om hun inferioriteit en de superioriteit van de andere Europeanen te ‘bewijzen’. Zelfs tot 1975, dus lang nadat dergelijke praktijken door de nazi’s werden uitgevonden, werden sommige Sami-vrouwen gedwongen gesteriliseerd om de bevolkingsgroei in te dammen.

Het comité tegen rassendiscriminatie van de Verenigde Naties tikte de regering van Noorwegen nog in 2011 op de vingers met een rapport ter verbetering van de positie van de Sami. Maar vooral hun culturele identiteit stond het afgelopen millennium zwaar onder druk. Tot voor kort mochten Sami-kinderen geen onderwijs in hun eigen taal genieten. De bijna een dozijn talen die ze spreken staan allen op de VN-lijst voor bedreigde en uitstervende talen. De kerstening van de Sami zou, zoals bij andere Europeanen, hun eerdere natuurgeloof goeddeels uitwissen.

Tolerantie komt van twee kanten

Maar hoe hypocriet is het wel niet dat uitgerekend de Noren en Zweden, die nu zo bekend staan om hun tolerantie, hun eigen leefgebieden hebben opengezet voor niet-Westerse migranten vanuit het zuiden, terwijl tegelijkertijd hun omgang met de Sami absoluut geen brevet van tolerantie rechtvaardigt? Desondanks moeten we waken voor het soort verhulde superioriteitsdenken dat stelt dat stelt dat het alleen de Scandinaviërs zouden moeten zijn die anderen tolerantie kunnen uitdelen, alsof ze het omgekeerd zelf van niemand nodig hebben. Is het mogelijk dat met de komst van Arabieren, Turken, Noord-Afrikanen en Oost-Europeanen de rollen al zijn omgedraaid en dat de Scandinaviërs nu zelf moeten waken voor het verlies van hun identiteit?

Want tenzij we met het woord diversiteit bedoelen dat we met zijn allen maar moeten versmelten tot een saaie, grijze wereldeenheidscultuur, zonder ruimte voor variatie, authenticiteit of traditie, dan zullen we moeten bepalen in hoeverre de volkeren van de wereld het recht hebben om hun identiteit actief te behouden, desnoods met geweld. Hadden de Sami zich immers niet met geweld tegen hun sterilisaties mogen verzetten? En tegen de gerichte acties om hun cultuur en identiteit middels koloniaal onderwijs uit te wissen?

Zo ja, dan mogen ook Europeanen ook hun cultuur verdedigen tegen de versluiering van vrouwen, de bouw van moskeeën, terugkerende agressie tijdens de ramadan, islamonderwijs, kortom tegen de islamisering en de daarmee gepaarde aanval op autochtone cultuur. Het taboe op politieke incorrectheid helpt in ieder geval niet bij het proberen beantwoorden van zulke vragen onder dreiging van een juridische veroordeling wegens racisme of discriminatie, want het beantwoorden ervan beschermt ook zowel de moslims als de Sami. De richtlijnen van de Verenigde Naties die de Sami nu enigszins bescherming bieden tegen Scandinavisch kolonialisme gelden natuurlijk ook voor alle Europeanen en voor alle volkeren die bescherming zoeken tegen een culturele verdrinkingsdood in zeeën van onaangepaste migranten.

Heilige ontstaansgrond

Europa is de evolutionaire ontstaansgrond van de blanke mens, onze heilige geboortegrond. Hier leefden de Neanderthalers en de Cro Magnon-mens, die enkele van de oudste muurschilderingen en beeldhouwwerken ter wereld achter lieten.

Van Noord tot Zuid en Oost naar West zijn moderne Europeanen van zichzelf altijd al bijzonder divers geweest. Met honderden talen en nog veel meer dialecten, tientallen landen, duizenden klederdrachten en evenzoveel etnische identiteiten is het continent dankzij haar overkoepelende cultuur van individuele vrijheid misschien wel het meest diverse ter wereld. De noodzaak om dit werelddeel diverser te maken middels ongecontroleerde massamigratie van steeds dezelfde, laagopgeleide en analfabete Arabieren, Noord- en Centraal-Afrikanen moeten we dan ook naar de prullenbak verwijzen.

Europeanen hadden nog nooit een gebrek aan veelzijdigheid dat door miljoenen van steeds dezelfde moslims kon worden opgelost, tenzij we bedoelen dat de Scandinaviërs met de slavernij van de Sami die laatstgenoemde cultuur werkelijk hebben verrijkt. Integendeel, het is discriminerend en racistisch om te beweren dat Europeanen aan culturele of genetische armoede zouden lijden, of dat zij zich enkel uit dit slop kunnen trekken door zich onder dwang met ongewilde nieuwkomers te vermengen.

Multiculturalisering

De multiculturele samenleving kreeg geen mandaat van het volk. De grootschalige multiculturalisering van Europa werd nog nergens ter wereld herhaald, of we zouden de japanisering van China of de germanisering van Polen tijdens de Tweede Wereldoorlog moeten meetellen, of in de zevende eeuw de islamisering van Noord-Afrika. Multiculturele samenlevingen zijn bovendien een contradictio in terminis, want ofwel versmelten we tot één onherkenbare migrantencultuur, of we splitsen onszelf op in monoculturele enclaves waarbij we elkaar reduceren tot het levend behang aan het eind van onze werelden. Linksom of rechtsom valt er dan geen multicultuur meer te bekennen. Bestaat deze samenlevingsvorm dan soms ter vermaak van een verveelde Bilderbergelite die zich eens per jaar onder het plebs begeeft om de menselijke aapjes na te mensen?

Hoe dan ook betalen we er een astronomische prijs voor: de toekomst van ons nageslacht. De enclavevorming waarmee het multiculturalisme alle grote Europese steden infecteerde leidde tot sociale en economische ontwrichting met onduidelijke voordelen. De onverenigbare waardensystemen van autochtonen en migranten vereisten eenzijdige concessies van de nog dominante cultuur, die zulks voorlopig kan veroorloven. Maar migranten buiten deze naïeve vrijgevigheid maximaal uit, tenminste zolang de autochtone belastingbetaler zich gedwongen voelt ervoor te betalen en bereid is zijn eigen gezin klein te houden om plaats te maken voor allochtone aanwas. Wat dat betreft hoefden moslimmigranten Europese vrouwen helemaal niet te steriliseren zoals bij de Sami gebeurde, want ze kozen vrijwillig voor „de carrière”.

Misdaad jegens de menselijkheid

Terwijl de Scandinaviërs hun moslimse gasten beter faciliteren dan de autochtone Sami uit eigen land, moeten we concluderen dat mensen zijn gereduceerd tot cijfertjes in een boekhoudkundig grootboek. De moslims in Oslo, Malmö, Stockholm en Helsinki leveren de kapitalistische industrie nu eenmaal meer winsten op dan de Noordse sneeuwnomaden op hun ijskamelen. De islam is een snelgroeiende afzetmarkt voor westerse economieën. Uit winstbejag hebben we de toekomst van onze kinderen verkocht en het geld gratis aan migranten weggegeven.

De multiculturalisering van Europa blijkt een goocheltruc waarbij het eigen publiek wordt weggetoverd om plaats te maken voor een ander. Toch zal de multiculturele ideologie niet lang meer houdbaar blijven. Ze is een misdrijf jegens de Europese menselijkheid en als bij de Neurenbergse processen zullen haar architecten hun vonnis niet ontlopen. Europeanen zullen niet de Sami van de wereld worden, maar met succes hun recht verdedigen Europeaan te blijven.

BRON; http://www.mathijskoenraadt.nl/

Essay